طرفينى هست كه جنبه مالى ندارد اگر چه ممكن است متضمن يك حق مالى نيز باشد، مانند «ازدواج» كه هدف اصلى آن حفظ نسل و نظم خانواده و بقاى نوع انسانى است.

ازدواج از نظر شيعه بر دو نوع است: ازدواج دائم و ازدواج موقت؛ نوع اوّل مورد اتّفاق عموم مسلمانان مى‌باشد، ولى نوع دوم يعنى «ازدواج محدود و موقت» كه گاهى از آن به «متعه» نيز تعبير مى‌شود و آيه صريح قرآن مجيد گواه مشروعيت آن است: «فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِ مِنْهُنَّ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ»؛ زنانى را كه متعه [/ ازدواج موقت‌] مى‌كنيد واجب است مهر آنها را بپردازيد». [1]

شيعه مى‌گويد همان طور كه در آغاز اسلام اين نوع ازدواج، مشروع بوده، الآن هم مشروع است، و تا ابد هم مشروع خواهد بود. ولى همواره يك كشمكش دامنه دار در اين ميان و ديگران بر سر اين‌وجود داشته و تاريخچه اين نزاع به زمان ياران پيغمبر صلى الله عليه و آله مى‌رسد.

از آنجا كه اين مسأله از جهاتى واجد اهميّت است بد نيست كمى مشروح‌تر درباره آن بحث و گفتگو كنيم و گوشه‌اى از حقايق مربوط به آن را براى روشن ساختن افكار همه برادران مسلمان تشريح نماييم.

ازدواج موقّت از نظر شيعه‌

يكى از مسائل غير قابل انكارى كه هر كس كمترين سر و كارى با قوانين و احكام داشته باشد در آن ترديد نمى‌كند كه نكاح متعه (ازدواج موقت) يعنى عقدى كه زمان محدود و معينى دارد، از طرف شخص پيامبر اسلام تشريع و تجويز شده، و جمعى از ياران پيغمبر صلى الله عليه و آله در زمان حيات آن حضرت و بعد از

[1]. سوره نساء، آيه 24