اصل چهارم: عدل‌

چهارمين ركن ايمان از «نظر شيعه اماميه» اعتقاد به «عدالت» خداست، يعنى خداوند نسبت به هيچ كس ظلم و ستم نمى‌كند، و كارى را كه عقل سالم آن را زشت و قبيح و ناپسند مى‌شمارد انجام نمى‌دهد.

شيعه اين موضوع را يكى از اصول عقايد مذهبى مى‌داند و به طور مستقل از آن بحث مى‌كند؛ در حالى كه مسأله «عدالت» در واقع يكى از صفات خداست، و مى‌بايست در بحث توحيد و صفات خدا مطرح شود، و جزئى از جزئيات آن بحث باشد ولى يك نكته موجب شده كه شيعه آن را به عنوان يك اصل مستقل بپذيرد و آن اينكه:

اشاعره (پيروان ابوالحسن اشعرى‌ [1] كه گروه بزرگى از اهل سنّت را تشكيل مى‌دهند) معتقدند كه عقل ما مطلقاً در هيچ مورد قادر به درك خوب و بد (حسن و قبح) نيست و در اين مسأله بايد تنها از قوانين آسمانى الهام بگيريم. آنچه را شرع خوب معرفى كرده، خوب و آنچه بد معرفى كرده، بد؛ بدانيم و به عبارت ديگر اصلًا خوب و بدى در واقع جز آنچه شرع بگويد وجود ندارد!

حتى اگر خداوند افراد نيكوكار و با ايمان را براى هميشه در دوزخ نگاه دارد و افراد بدكار و گناهكار را به بهشت بفرستد، باز كار ناپسند و بر خلاف عدلى‌

[1]. ابوالحسن على بن اسماعيل اشعرى (260-/ 324 يا 330 ق) مؤسس مذهب اشعريه است‌