اصل دوم: نبوّت‌

شيعه معتقد است تمام پيروانى كه قرآن مجيد به آنها اشاره مى‌كند فرستادگان خدا و بندگان خاص او هستند كه براى «هدايت خلق به سوى خالق» مأمورى يافته‌اند.

محمّد صلى الله عليه و آله آخرين و بزرگترين پيغمبر خداست، او در تمام عمر خود از گناه و اشتباه پاك و معصوم بوده، و جز در راه رضاى خدا- تا آخرين لحظه زندگى- قدم برنداشت. [1] شيعه به معراج پيامبر معتقد است و عقيده دارد خداوند او را در يك شب از مسجد الحرام به مسجد الاقصى (در بيت المقدس‌ [2]) برد و از آنجا با همين بدن‌ [3] در آسمانها، در ماوراى عرش و كرسى و حجب تا «مقام قاب قوسين‌

[1]. امام هادى عليه السلام در مقام درود و تحيت بر پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌گويد: اللهم اجعل افضل صلواتك على سيدنامحمد عبدك ورسولك ... المعصوم من كل خطأ وزلل المنزّه من كل دنس وخطل. بحارالانوار، ج 99، ص 178. تلقى اصحاب رسول خدا صلى الله عليه و آله نيز اين بود چنانكه خليفه اوّل در خطبه مربوط به آغاز خلافت خود گفت: ان رسول اللَّه صلى الله عليه و آله خرج من الدنيا وليس احد بطاليه بضربة سوط فافوقها وكان معصوماً من الخطاء. بحارالانوار، ج 10، ص 439

[2]. ر. ك: مجمع البيان، ج 6، ص 396؛ مفاتيح الغيب، ج 10، ص 147؛ فى ظلال، ج 5، ص 301؛ تبيان، ج 6، ص 446 و ... و صاحب تفسير القرآن والعقل، ج 3، ص 123 آن را بيت‌المعمور دانسته است‌

[3]. احاديث متواتره بر اين معنا دلالت دارد. ر. ك: تفسير قمى، ج 2، ص 3؛ كافى، ج 8، ص 121؛ تفسيرطبرى، ج 8، ص 5 و در ميان قدماى عالمان شيعه در اين خلافى نبوده. ر. ك: امالى صدوق، ص 510؛ حياة القلوب، ج 3، ص 699؛ مجمع‌البيان، ج 3، ص 395