چه بخواهد بر مى‌گزيند، آنان (در برابر او) اختيارى ندارند» [1]، همچنين خدا هر كس را بخواهد براى منصب امامت بر مى‌گزيند و به پيامبرش دستور معرفى او را به مردم مى‌دهد؛ او تمام وظايفى را كه پيغمبر به عهده دارد به عهده خواهد داشت، با اين تفاوت كه به امام وحى نمى‌شود، بلكه او احكام خدا را از طريق پيغمبر به تأييدات الهى دريافت مى‌دارد.

بنابراين «پيغمبر» مبلّغ خداست و «امام» مبلّغ پيامبر مى‌باشد.

شيعه امامان را دوازده نفر مى‌داند كه هر كدام امام بعد از خود را صريحاً معرفى نموده است. شيعه معتقد است امام مانند پيغمبر بايد از گناه و اشتباه معصوم و پاك باشد، وگرنه اعتمادى به گفتار و اعمال او نخواهد بود و نمى‌توان سخنان او را به عنوان سخن خدا و پيغمبر پذيرفت و يا اعمال او را سرمشق قرار داد. [2]

آيه شريفه زير نيز صريحاً در لزوم عصمت امام است: «إِنِّى جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَاماً قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِى قَالَ لَايَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ»؛ خداوند به او فرمود: من تو را امام و پيشواى مردم قرار دادم. ابراهيم گفت: از دودمان من (نيز امامانى قرار بده) خداوند فرمود: پيمان من، به ستمكاران نمى‌رسد (مگر آنها كه شايسته‌اند)». [3]

و نيز شيعه معتقد است امام بايد از تمام مردم زمان خود در تمام علوم و فضايل و دانشها برتر باشد؛ زيرا منظور و هدف از نصب امام تكميل نوع بشر و تهذيب جامعه انسانيّت به وسيله علم وعمل صالح است: «هُوَ الَّذِى بَعَثَ فِى‌

[1]. سوره قصص، آيه 68

[2]. گرچه بسيارى از دانشمندان و بزرگان علماى شيعه دليل لزوم معصوم بودن پيغمبر و امام را همين مسأله «جلب اعتماد و اطمينان» ذكر كرده‌اند و البتّه دليل مزبور دليل صحيح و درستى است اما ما در كتاب «رهبران بزرگ» دليل جالبترى براى اين مسأله از طريق «ايمان و علم پيامبر و امام» و اينكه عصمت مولود مقام ايمان و علم آنها به اسرار احكام است، ذكر كرده‌ايم شرح كامل اين دليل و دليل اوّل را مى‌توانيد در كتاب مزبور مطالعه كنيد

[3]. سوره بقره، آيه 124