ما، در اين تقسيم از آيه زير الهام گرفته‌ايم: «قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُلْ لَّمْ تُؤْمِنُوا وَلَكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنَا وَلَمَّا يَدْخُلِ الْإِيمَانُ فِى قُلُوبِكُمْ»؛ اعراب باديه‌نشين گفتند ايمان آورده‌ايم، بگو شما ايمان نياورده‌ايد، ولى بگوييد اسلام آورده‌ايم، هنوز ايمان وارد قلوب شما نشده است». [1] سپس در جمله بعد اضافه مى‌فرمايند: «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فِى سَبِيلِ اللَّهِ أُوْلَئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ»؛ مؤمنان (واقعى) تنها كسانى هستند كه به خدا و پيامبرش ايمان آورده‌اند سپس شك و ترديدى به خود راه نداده، و با اموال و جانهاى خود در راه خدا جهاد كرده‌اند، آنها راستگويانند». [2]

يعنى ايمان تنها گفتار نيست، گفتار است و يقين و عمل!

اين چهار اصل، يعنى توحيد و نبوّت و معاد و عمل به اركان دين، اصول اسلام و ايمان (به معناى خاص خود) در نزد عموم مسلمانان مى‌باشد.

امتياز شيعه‌

ولى شيعه، اصل پنجمى به اين اصول «چهار گانه» افزوده، و آن اعتقاد به «امامت» مى‌باشد.

شيعه معتقد است كه «امامت» مانند «نبوّت» يك نوع منصب الهى است، همان طور كه خدا هر كه را بخواهد براى منصب نبوّت انتخاب مى‌كند و معجزاتى كه به منزله پيام و نص الهى است در اختيار او مى‌گذارد، «وَرَبُّكَ يَخْلُقُ مَا يَشَاءُ وَيَخْتَارُ مَا كَانَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ»؛ پروردگار تو هر چه بخواهد مى‌آفريند، و هر

[1]. سوره حجرات، آيه 14

[2]. سوره حجرات، آيه 15