اين زحمت را از دوش ما بر مى‌دارد و با مراجعه به آنها حقيقت كاملًا آفتابى مى‌شود.

از جمله عالم بزرگوار «سيّد حامد حسين» هندى كتابى در اين زمينه تأليف كرده كه آن را «عبقات الانوار» ناميده است. اين كتاب بيش از ده جلد است كه هر جلد آن تقريباً به اندازه كتاب «صحيح بخارى» مى‌باشد. وى در اين كتاب اسناد احاديث مزبور را از طرق معتبره اهل سنّت ذكر كرده، و دلالت آنها را بر مقصود كاملًا تشريح نموده است.

اين دانشمند يكى از هزاران نفر است كه قبل يا بعد از او در اين باره بحث نموده، و دست به تأليف زده‌اند.

عوامل گسترش تشيّع پس از پيامبر صلى الله عليه و آله‌

پس از رحلت پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله عدّه‌اى از صحابه تصميم گرفتند خلافت را از على عليه السلام بگردانند، به بهانه اينكه سن آن حضرت كم است و يا اينكه قريش ميل ندارند «نبوّت» و «خلافت» هر دو در خاندان «بنى هاشم» باشد، مثل اينكه تصور مى‌كردند اختيار «نبوّت و خلافت» به دست آنهاست، و به هر كس بخواهند مى‌توانند ببخشند! يا به علل ديگر كه فعلًا كارى به آن نداريم.

در اين موقع على عليه السلام از بيعت كردن با خليفه وقت خوددارى نمود، و اين حقيقتى است كه هر دو مذهب (شيعه و سنى) بر آن اتّفاق نظر دارند، حتى در «صحيح بخارى» در باب «غزوه خيبر» نقل شده كه آن حضرت بيعت نكرد مگر پس از گذشتن شش ماه‌ [1]، عدّه‌اى از بزرگان صحابه و ياران بافضيلت پيغمبر صلى الله عليه و آله مانند «عمّار» و «مقداد» و «زبير» و جمعى ديگر نيز از وى پيروى كرده، و از بيعت‌

[1]. صحيح بخارى، ج 5، ص 177؛ الكامل فى التاريخ، ج 2، ص 337؛ الصواعق المحرقه، ص 13؛ الامامةوالسياسة، ج 1، ص 11؛ مروج الذهب، ج 2، ص 302