مِّنَ الشَّجَرِ الْأَخْضَرِ نَاراً فَإِذَا أَنتُم مِّنْهُ تُوقِدُونَ 80 أَوَلَيْسَ الَّذِى خَلَقَ‌

كه براى شما از درخت سبز، آتش آفريد و شما بوسيله آن، آتش مى‌افروزيد.» (80) آيا كسى كه‌

السَّمواتِ وَالْأَرْضَ بِقدِرٍ عَلَى‌ أَن يَخْلُقَ مِثْلَهُم بَلَى‌ وَهُوَ الْخَلقُ الْعَلِيمُ‌

آسمانها و زمين را آفريده، قادر نيست همانند آنان را بيافريند؟! آرى (مى‌تواند)، و او آفريدگار آگاه است.

81 إِنَّمَآ أَمْرُهُ إِذَآ أَرَادَ شَيْئاً أَن يَقُولَ لَهُ كُن فَيَكُونُ 82 فَسُبْحنَ الَّذِى بِيَدِهِ‌

(81) فرمان او چنين است كه هرگاه چيزى را اراده كند، تنها به آن مى‌گويد: «موجود باش!»، آن نيز بى‌درنگ موجود مى‌شود. (82) پس منزّه‌است خداوندى‌

مَلَكُوتُ كُلِّ شَىْ‌ءٍ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ 83

كه مالكيّت همه چيز در دست اوست؛ و به سوى او بازگردانده مى‌شويد. (83)

2- سوره الرّحمن‌

از آن‌جا كه اين سوره، حسّ شكرگزارى را در انسانها به عالى‌ترين وجهى بر مى‌انگيزد، و بيان نعمتهاى مادّى و معنوى دنيا و آخرت، شوق طاعت و بندگى را در دل او افزايش مى‌دهد، فضيلت‌هاى فراوانى براى تلاوت آن در روايات آمده است؛ البتّه تلاوتى‌كه در اعماق روح انسان نفوذ كند و مبدأ حركت گردد.

از جمله در حديثى از رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم: «هر كس سوره الرّحمن را بخواند خداوند به ناتوانى او (در اداى شكر نعمت‌ها) رحم مى‌كند، و حقّ شكر نعمت‌هايى را كه به او ارزانى داشته، ادا مى‌كند». [1] در حديث ديگرى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم: «هر كس سوره الرّحمن را بخواند و هنگامى كه به آيه

«فَبِأَىِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ‌»

مى‌رسد بگويد:

«لا بِشَىْ‌ءٍ مِنْ آلائِكَ رَبِّ اكَذِّبُ‌

؛ خداوندا! هيچ يك از نعمت‌هاى تو را انكار نمى‌كنم» اگر اين تلاوت در شب باشد و در همان شب بميرد، ثواب شهيدان را خواهد داشت، و همچنين اگر در روز باشد». [2] بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌

به نام خداوند بخشنده مهربان‌

الرَّحْمنُ 1 عَلَّمَ الْقُرْءَانَ 2 خَلَقَ الإنسنَ 3 عَلَّمَهُ الْبَيَانَ 4 الشَّمْسُ‌

خداوند رحمان، (1) قرآن را تعليم فرمود، (2) انسان را آفريد، (3) و به او سخن گفتن آموخت. (4) خورشيد

[1]. نورالثقلين، جلد 5، صفحه 187، حديث 3.

[2]. بحارالانوار، جلد 89، صفحه 306، حديث 2.