است؛ آن‌گونه كه جمعى از فقها به آن حكم كرده‌اند. مثلًا شيخ الطائفه، بذل زيادى آب، به صورت مجانى را بر مالك چاه واجب دانسته است؛ مطابق آن‌چه از كتاب «مبسوط» [1] ايشان نقل شده كه گفته است: «در تمام مواردى كه گفته‌ايم شخص مالك چاه مى‌شود، به اين معنا است كه حق اولويت نسبت به آب چاه دارد به اندازه شرب خود و حيوانات و زراعتش، و اگر بعد از اين آبى زياد بيايد، واجب است آن را به كسانى كه براى شرب خود يا حيواناتشان نياز دارند، بلاعوض بذل كند؛- تا جايى كه مى‌فرمايد- اما بذل آب براى زراعت افراد ديگر واجب نيست، ولى مستحب است.». در كتاب «خلاف» [2]، نيز همين گونه آورده است؛ و در كتاب «مختلف» [3] از ابن جنيد، و غنيه، نيز همين گونه نقل كرده است.

بله، ظاهر قول مشهور اين است كه بذل زيادى آب، واجب نيست؛ و شايد وجه حكم به عدم وجوب از جانب مشهور، ترديد در صحت أسناد رواياتى باشد كه دلالت بر وجوب بذل دارد- آن‌گونه كه از «مسالك» [4] نقل شده-؛ يا اين‌كه به عموم قاعده تسليط

[1]. المبسوط فى فقه الاماميه، ج 3، ص 281.

[2]. الخلاف، ج 3، ص 531: «... وما يفضل عن ذلك يجب عليه بذله لغيره ...».

[3]. مختلف الشيعه، ج 6، ص 203: «... و به قال ابن الجنيد».

[4]. مسالك الافهام، ج 12، ص 446: «... وهذه الاخبار كلها عامية ...».