خواهيم گفت.

دليل بر جواز هدنه ـ افزون بر آن‌كه اين مطلب مورد قبول همه مسلمانان است ـ آياتى از كتاب خدا است؛ مانند: {الا الذين عاهدتم من المشركين ثم لم ينقصوكم شيئاً } ؛ يعنى مگر آن مشركانى كه با ايشان پيمان بسته‌ايد و در پيمان خود كاستى نياورده‌اند. (1)» و {الا الذين عاهدتم عند المسجدالحرام } ؛ يعنى مگر كسانى كه نزد مسجدالحرام با آنان پيمان بستيد. (2)» همچنين {الذين عاهدت منهم ثم ينقضون عهدهم } ؛يعنى كسانى كه از آنان پيمان گرفته‌اى، آن‌گاه پيمان خود را مى‌شكنند. (3)»

اين آيات با دلالت لفظى خود، بيانگر جواز معاهده با كفار است و معاهداتى را كه از سوى مسلمانان با آنان بسته شده، به رسميت مى‌شناسد و تأييد مى‌كند. گرچه معاهده اختصاص به هدنه و آتش‌بس ندارد، ليكن هدنه قدر متيقن آن به‌شمار مى‌رود.

همچنين خداوند متعال مى‌فرمايد : {و ان جنحوا للسّلم فاجنح لها و توكل على اللّه‌ } ؛ يعنى اگر به صلح گراييدند، تو نيز به صلح بگراى و بر خدا توكل كن. (4)» اين آيه پذيرفتن صلح را در صورتى كه دشمن بدان گرايش نشان دهد جايز مى‌داند. گرچه مفاد اين آيه محدودتر از مدعاى ما است و جواز صلح را مشروط به پيش‌قدمى دشمن براى صلح كرده، حال آن‌كه مدعاى ما عامتر است، ليكن دلالت فيالجمله آن بر جواز انكارناپذير است.