درباره ايشان غلوّ نمى‌كنيم و ادعا نداريم كه اشتباهى در تلاش‌هايشان راه ندارد. مهم اين است كه اهتمام علاّمه به حفظ ظواهر قابل توجه بوده و روش ايشان با شيوه بسيارى از مفسّرين تفاوت داشته است. بزرگ‌ترين خدمتى كه آن فيلسوف فرزانه به جامعه اسلامى نموده، احياى تفسير قرآن در حوزه‌هاى علميّه مى‌باشد كه حقاً بايد گفت اين معارف تا آن زمان مهجور و متروك بود.

عنايت به منابع اهل سنّت

يكى ديگر از ويژگى‌هاى تفسيرى ايشان، اين است كه در سطح نوشته‌ها و انتخاب منابع و مآخذ كوشيده‌اند از مدارك اهل سنّت هم استفاده شود و مطالب و مضامين به گونه‌اى طرح گردد كه آهنگ تعصب‌آميز در بر نداشته باشد و همين ويژگى و نقل مطالبى از منابع اهل تسنن به ويژه تفسير الدر المنثور[1] موجب شد كه اهل سنت هم نظر خاصى روى الميزان داشته باشند به همين دليل هنگامى كه جلد نخست انتشار يافت دارالتقريب مذاهب اسلامى كه در كشور مصر مستقر بود براى اين اثر گران‌سنگ

اين كتاب بارها در شش جلد به طبع رسيده و در ايران با مقدمه آيت‌الله مرعشى نجفى همراه با تفسير ابن عباس، افست شده است.