كمتر مطرح مى‌گرديد و عملا در محافل فكرى و فلسفى نظرات ملاصدرا توضيح داده شده و تبيين مى‌گرديد و يا احياناً در خصوص تدوين و تبويب آنها اقداماتى صورت مى‌گرفت، در اين مدت كه فلسفه بدين صورت در كشور پيشرفت مى‌كرد ارتباط فلسفه اسلامى با فلسفه غربى قطع بود.

بديهى است برخلاف آن‌كه يونان باستان زادگاه حكمت و پرورشگاه فلسفه بود در اروپا، در قرون وُسطى تفكر فلسفى يك حالت ايستايى، توقف و جمود را پيدا كرد و حتى افكار ارسطو و افلاطون در اروپا درست شناخته نشد تا اين‌كه آثار و نوشته‌هاى ابن سينا و ابن رُشد در اندلس[1] رواج يافت و از راه اين سرزمين كه قرن‌ها در اختيار مسلمانان بود، فلسفه اسلامى وارد اروپا شد. در واقع اروپايى‌ها از طريق افكار و انديشه‌هاى متفكّران مسلمان با افكار يونان باستان هم آشنا شدند ولى بعد از رنسانس تا زمان معاصر ارتباط روشنى بين مجامع فلسفى اروپا و محافل فلسفى شرق و اسلام وجود نداشت.

در اروپا حركت فلسفى روندى ويژه يافت و در اثر حس‌گرايى و علوم تجربى مكاتب جديد فلسفى حضور خود را نشان داد و به جاى اين‌كه مسير مستقيمى در فلسفه وجود داشته و پديد آيد برخى افكار پراكنده و ناهمگون در محافل فلسفى غرب طرح شد كه بسيار با هم متناقض و متفاوت بود و هيچ كدام از استحكام و اتقان كافى برخوردار نبودند.