آقاى هاشمى رفسنجانى ‌با جمعى از دوستان‌ـ مشغول آماده كردن يك اعلاميه مفصل، با عنوان «أَجِيبُوا داعِيَ الله» براى ايّام حج بوديم، خبر آزادى امام را آوردند. همان اوايل شب خواستيم از خانه آقاى هاشمى به ديدار امام برويم؛ ولى فكر كرديم كه ايشان خسته است و زمان مناسبى براى ديدار نيست. قرار را بر اين مدار گذاشتيم كه فرداى آن شب خدمت ايشان برويم.

فردا صبح اوّل وقت كه رفتم، امام در «بيرونى» نشسته بود. خواستم بر دستانش بوسه‌اى بزنم؛ نگاهش به من افتاد و لبخندزنان فرمود: «حدس شما صائب بود» منظور ايشان پيش‌بينى آزاد شدن و تشريف‌فرمايى ايشان به قم، در آن نامه بود.

پس از اين هم، در اعلاميه‌هايى كه ايشان مى‌نگاشت يا در كارهايش كه مى‌خواست انجام بدهد يا زمانى كه لازم بود سخنرانى مهمّى ايراد بكند، به طور معمول به دوستان مى‌فرمود كه اگر مطلبى به نظر شما مى‌رسد، يادداشت كنيد و به من بدهيد؛ البته اين را هم مى‌فرمود كه انتظار نداشته باشيد، هر چه مى‌گوييد، انجام بدهم؛ در عين حال، اگر نكته‌اى به نظرتان مى‌رسد، بگوييد.

هنگامى كه سخنرانى مهمى داشت، اگر مطلب و يا نكته‌اى به نظر مى‌رسيد كه گفتنش لازم بود‌ـ به طور كتبى خدمت ايشان تقديم مى‌كرديم. ايّام اين‌چنين مى‌گذشت تا اين‌كه جريان «كاپيتولاسيون»[1] پيش آمد و در پى اعتراض امام به آن، دستگيرى مجدد و تبعيد ايشان به تركيه رخ داد.