يك بسته كتاب تحويل مى‌گرفتيم و براى توزيع آن‌ها روانه مى‌شديم. همكار ما در اين كارها ‌در بيشتر موارد‌ـ آقاى هاشمى رفسنجانى بود. امورى كه با كمك ايشان انجام مى‌گرفت، يكى همين اعلاميه‌هايى بود كه امام مى‌نوشت و ما در تكثير، توزيع و ارسال آن‌ها به شهرستان‌ها با هم همكارى مى‌كرديم. همكارى ديگر ما، تهيه «اعلاميه» بود؛ زيرا پس از دستگيرى حضرت امام و تبعيد به «قيطريه»،[1] به «تهيه اعلاميه‌هايى» اقدام كرديم. آن اعلاميه‌ها، گاه به فارسى و گاهى به عربى بود و در داخل و خارج كشور توزيع مى‌شد. اين كار، منحصر به ما نبود؛ بلكه افراد بسيارى در اين راه گام مى‌زدند. هر كس، هر خدمتى كه از او ساخته بود، بى‌مزد و بى‌منّت انجام مى‌داد.

در اين نوع كارها بوديم تا اين‌كه قيام «پانزده خرداد 1342 ه‌.‌ش» رخ داد و در جريان آن، حضرت امام را دستگير كردند و به تهران بردند. بعد هم، مدتى در «قيطريه» بود. پس از مدتى كه در آن‌جا به سر مى‌برد، فقط به تعداد معدودى اجازه ملاقات دادند. تنها چند نفر از اصحاب خاص امام كه خود ايشان تعيين فرموده بود، با او ارتباط داشتند؛ از جمله مرحوم سيد محمدصادق لواسانى كه خدمت ايشان مى‌رسيد. از نزديكان و افراد بيت ايشان هم، افرادى مانند آقاى حاج شيخ حسن صانعى كه مسؤول كارهاى بيت ايشان بود. اگر كس با امام كارى داشت يا مى‌خواست نامه و استفتايى براى ايشان بفرستد، به طور معمول، اين افراد با ايشان تماس مى‌گرفتند و پاسخ مى‌آوردند.