نه تنها در اين جهان، بلكه براى هميشه پايدار خواهد ماند. به هر حال، شيوه قرآن اين است كه ستاره‌هاى برجسته حق‌جويى ‌يعنى انبيا و پيروان راستين آنان‌ـ را معرفى مى‌كند. ديگران ـ خواه پيروان راستين انبيا باشند يا مخالفان آن‌ها‌ـ به سبب آنان طرح مى‌شوند؛ اصل، اين ستاره‌هاى درخشنده‌اند. ايشان، انسان‌هاى نمونه‌اى هستند كه خدا آنان را پسنديده است و به ايشان درود مى‌فرستد. خداوند به صورت غير مستقيم، به ما نيز مى‌آموزد كه «ياد بزرگان و رهبران» را اين چنين زنده بداريم.

حضرت نوح، چند هزار سال ـ به طور دقيق نمى‌دانيم ـ زندگى مى‌كرد. تاريخ‌نويسان در اين‌باره سخنانى گفته‌اند كه اطمينان‌بخش نيست. حضرت نوح، هزاران سال قبل زندگى مى‌كرد؛ ولى اين كه قرآن براى مردم عرب ـ در زمان ظهور پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) ـ ياد نوح را گرامى مى‌دارد و بر او سلام مى‌فرستد: سَلامٌ عَلى نُوح فِي الْعالَمِين. اين سلام، ويژه زمان خودش نبود؛ بلكه در تمام عالم‌ها، سلام خدا بر نوح باد و پس از او بر ابراهيم و انبياى ديگرى كه يكى پس از ديگرى ظهور مى‌كردند؛ پس «خدا» به ما مى‌آموزد كه «ياد گذشتگان عزيز» و «ياد رهبران شايسته» را گرامى بداريم و بر آنان درود بفرستيم.

نكته ديگرى كه از اين داستان حضرت نوح به دست مى‌آيد، همين خطى است كه قرآن ترسيم مى‌كند. نقطه شروعى را كه ـ در اين سوره ـ بيشتر به آن بها داده است، از حضرت نوح شروع مى‌شود و پس از آن جناب، اين خط ادامه يافت تا زمانى كه حضرت ابراهيم بار ديگر در احياى آن كوشيد؛ در حالى كه گرد و غبار مرور زمان بر اين خطِ راست الاهى مى‌نشست و آثار هدايت را در زير غبارهاى تاريخْ پنهان مى‌كرد، مردم تعاليم حضرت نوح و راه خداپرستى را فراموش