3. سفر مأموريت (سياسى و غير سياسى)‌؛

4. سفر دينى‌؛

5. سفر براى اندوختن دانش و افزودن داشته‌ها‌؛

6. سفر به منظور مهاجرت‌؛

7. سفر به قصد تفريح و تفرج.

و پايان اين‌كه

سفر، مربّى مرد است و آستانه جاه *** سفر خزانه مال است و اوستاد هنر

به شهر خويش درون، بى‌خطر بود مردم *** به كان خويش درون، بى‌بها بود گوهر

درخت اگر متحرك شدى ز جاى به جاى *** نه جور ارّه كشيدى و نه جفاى تبر

انورى

سفرنامه

سفرنامه‌نويسى، در تاريخ كهن ادب فارسى، پيشينه‌اى ديرين و سرگذشتى دور و دراز داشته است. از تحرير سفرنامه پرارج حكيم ناصر خسرو قباديانى، اكنون نزديك به هزار سال مى‌گذرد. از آن زمان سفرنامه‌هاىبسيارى به نگارش درآمده‌اند كه همگى گواهى روشن بر توجه پديدآورندگان و اقبال جدّى مخاطبان به اين گونه ادبى است.

اگرچه مى‌توانپس از ناصر خسرو تا عصر صفوى، نمونه‌هايى چند از آثار سياحان ديگر را به دست داد‌؛ اما بدون شك هيچ دورانى از تاريخ ما رواج سفرنامه‌نويسى عصر قاجاريان را نداشته