سفر، نقبى است بى‌انتها، با وسعت قدرت ادراك آدمى، به درازناى تاريخ حيات بشر، فراتر از حقيقت سياه‌اندود كتاب‌ها، براى تأملى ژرف در سرگذشت سپيد خداباوران و فرجام سياه ستيزه‌جويان، در مانايى مردمان پاك و در نسيان انسان‌هاى پست، در ويرانى كاخ‌هاى ستم و نابودى نام‌هاى صاحبان شقاوت‌پيشه‌شان و در ماندگارى نام‌هاى كوخ‌نشينان پروامنش و ره‌نمايى‌هاى بلندشان، و در فرو ريختن همه پايه‌هاى پوچ، عظمت‌هاى پوشالى و باورهاى تهى.

در سفر، فرهنگ‌ها حكايت خود را بازگو مى‌كنند، رنگ‌ها رمز مى‌گشايند و نام‌ها راز.

مسافر اگرچه در پيمودن راه و رسيدن به منزل، انبوهى از خستگى و غبارى از رنج را با خود همراه مى‌كند، ولى كوله‌بارى از تجربه را نيز به سوغات مى‌آورد و دفترى از خاطره‌هاى تازه مى‌گشايد.

سفر، چونان كلاسى كه در امتداد جاده‌ها جارى است، از نگاه‌هاى تأمل‌برانگيز و ژرف‌نگرى‌هاى درس‌آموز شكل مى‌گيرد. راه‌ها و رفتارها،روش‌ها و منش‌ها، سيرت‌ها و صورت‌ها و‌... همه و همه، نكته‌هايى است براى آموختن و اندوختن.

انديشمندان، هفت گونه سفر را بدين شرح برشمرده‌اند:

1. سفر براى آگاهى از وضع و حال ديگر مردمان جهان و سياحت ديگر اقاليم‌؛

2. سفر به سوداى سود و تجارت‌؛