آسمانى و از طرف خداست. اگر كسى از اساس و ريشه منحرف شد و ايمان به خدا و نبوّت و قيامت را از دست داد ديگر جاندارد كه براى او تفسير قرآن و احكام عمليه گفته شود.

از طرف ديگر وقتى شبهه اى در ذهن كسى وارد شد، صرف اينكه تكفيرش كنيم مشكل حل نمى شود، و اگر از پى آمدهاى اجتماعى آن بترسد نهايت اين است كه فكرش را ابراز نكند، اما در نهان دلش شبهه باقى است. پس بايد شبهات را درست شناخت و پاسخ داد.

از سوى ديگر حوزه علميه، كه مى خواهد پرچمدار ترويج اسلام و عقايد اسلامى و مبارزه با انحراف عقيدتى باشد و فرهنگ اسلام و انقلاب را صادر كند، بايد بتواند ايدئولوژى اسلام را در دنيا اثبات و تمام عقايد مخالف را ابطال كند. اين كار به وسيله روحانيان، مردان فكر و تحصيل كردگان علوم دينى، انجام مى گيرد. حوزه، براى تربيت چنين افرادى كه مى خواهند با ساير فيلسوفان مكاتب عالم دست و پنجه نرم كنند تا افكار آنها را ابطال نمايند، چه برنامه ايى تدارك ديده است تا بتواند رسالت خود را بخوبى انجام دهد؟

بنابراين فقط با خواندن ادبيات عرب، فقه و اصول، قدرت پاسخگويى به نيازها حاصل نخواهد شد. اين بدان معنا نيست كه دروس فقه و اصول كم اهميت است، بلكه بايد، در كنار دروس حوزه، به دروس ديگر نيز توجه شود. گذشته از نيازهاى فقاهتى، جامعه نيازهاى ديگرى نيز دارد و در درجه اول نيازهايى است كه محور آنها عقايد اسلامى مى باشد. فقه اصطلاحى به فروع دين مربوط است.

پس براى تكميل برنامه هاى حوزه، بايد مواد درسى ديگرى، دست كم، براى گروه خاصى وجود داشته باشد وگرنه ما دچار سيلى از شكوك