فكرى براى تحوّل فراهم شود. بسيارى از افراد توجه ندارند و بر اساس حسن ظنى كه به بزرگان حوزه دارند، به شكل مغالطه آميز استدلال مى كنند: در حضور يكى از استادان حوزه مطرح شد كه خواندن كتاب شرح امثله چه سودى دارد و چه اصرارى بر تدريس آن در حوزه هست. ايشان پاسخ داد كه امام فرموده اند: «بايد فقه سنتى را احيا كرد، آيا شما مخالف فقه سنتى هستيد؟» واضح است كه اين سخن ربطى به فقه سنتى ندارد و استدلالى غلط است.

امكانات روحانيت در زمان حال بسيار است و زمينه فعاليت كافى نيز وجود دارد. مهمترين نياز حوزه طرح، برنامه و كار است. حوزه به مديران و مجريانى لايق نيازمند است تا ضمن ارائه طرحهاى مناسب، در عمل نيز آنها را پياده كنند.

متأسفانه تا كنون، در دروس طلبگى برنامه مدون و رشته هاى مشخص و تفكيك شده نداشته ايم و دروس حوزوى همان ادبيات و فقه و اصول بوده است. اگر كسى فلسفه، رياضيات، هيئت يا... نيز مى خوانده، درس جنبى محسوب مى شده است.

چگونه بايد اين كمبودها را برطرف كرد؟ در گذشته ما (با همكارى برخى دوستان) طرح جامعى براى تحصيل طلاب ارائه نموده و زمان تحصيلات حوزه را به پانزده سال ـ سه تا پنج سال ـ زمانبندى كرديم كه البته احتياج به بررسى و تكميل دارد.[1]

وظايف نظام آموزشى

هر نظام آموزشى و به عبارت ديگر، نظام تعليم و تربيت بايد زمينه

[1] اين طرح در پايان همين بخش مى آيد.