پيشنهاداتى درباره نظام حوزه

حوزه علميه با وجود امتيازاتى كه بر ساير نظامهاى آموزشى دارد، داراى كمبودها و نارساييهايى نيز هست. وضع حوزه فعلا به گونه اى نيست كه بتواند رسالتى را كه بر عهده دارد به خوبى ايفا نمايد.

موقعيت زمانى ما به شكلى است كه حركتهاى اجتماعى، مثل پيشرفت مصنوعات بشرى، بسيار سرعت گرفته است. در گذشته، هدايت و گمراهى افراد به كندى انجام مى شد. اما امروز همانسان كه حركت وسايط نقليه سرعت پيدا كرده، حركتهاى فكرى و ذهنى نيز سرعت گرفته است. همچنان كه در روايات مربوط به آخرالزمان نيز به اين مطلب اشاره شده است[1]، در اين زمان، افكار و عقايد به سرعت تغيير مى كند. گاهى با القاى يك شبهه، انسان دين خود را از دست مى دهد. پس در اين زمان، به اقتضاى افزون شدن مسؤوليت روحانيت، بايد نظام آموزشى حوزه متناسب با زمان باشد و به مشكلاتْ بيشتر توجه شود.

روحانيت بايد خود را براى پاسخگويى به شبهات بيش از گذشته آماده كند. كندى حركتها و تغييرات فرهنگى، در گذشته، موجب گشته بود

[1] عن أبى عبد اللّه(عليه السلام)، قال: اِنَّ العَبدَ يُصْبِحُ مُؤمِناً و يُمسى كافِراً و يُصْبِحُ كافراً و يُمسى مُؤمِناً و قَومٌ يُعارُونَ الايمانَ ثُمَّ يُسْلَبُونَهُ وَيُسَمَّوْنَ المُعارينَ ثُمَّ قال فُلانٌ مِنهُم.» (اصول كافى ج 2، ص 418، روايت2)