يعنى، خود را سرباز اسلام در مقابل ابليس و لشكريانش بدانيم.[1] تنها دولتهاى خارجى نيستند كه در مبارزه فرهنگى با اسلام با يكديگر متفق شده اند، در داخل كشور نيز عناصرى هستند كه از ميدان سياست بيرون رانده شده و مخفيانه به مبارزات فرهنگى پرداخته اند. گروهكهاى مخالف انقلاب هنوز وجود دارند و در مدارس و دانشگاهها مشغول كارهاى فرهنگى هستند و در صددند كه در درازمدت اين نظام را از درون تهى كنند.

بسيارى از مربيان بزرگ اسلامى، امثال دكتر بهشتى و استاد مطهرى و تربيت يافتگان مكتب آنها، را در نبرد با منافقين و يا در جنگ هشت ساله به صورتهاى گوناگون از دست داديم. آنها بهترين فرزندان اين كشور و از عناصرى بودند كه مى توانستند سازنده آينده ايران باشند. هرچند خود آنها ضرر نكردند و به سعادت كاملى رسيدند، اما ما با از دست دادن آنها بسيار متضرر شديم. در مقايسه با رسالت عظيمى كه ما نسبت به تمام جهان داريم و بايد اسلام را به دنيا معرفى كنيم، حتى اگر مطهرى ها و بهشتى ها نيز حيات داشتند براى جامعه ما كافى نبوده چه رسد به اكنون كه دست ما از آنها كوتاه است، پس چاره اى جز اين نيست كه بيشتر احساس مسؤوليت كنيم و خود را در حال جنگ با شيطان و عفريتهاى او بدانيم. زندگى ما بايد سراسر جهاد باشد. فقط به اندازه اى كه بتوانيم زنده بمانيم و كار كنيم بايد به زندگى دنيا اهميت دهيم. اگر در فكر رفاه و توسعه زندگى باشيم نه تنها به وظيفه خود عمل نكرده ايم، بلكه به خون شهداى عزيز نيز خيانت ورزيده ايم.

بقاى اسلام در گرو فعاليتهاى اسلام شناسان و مربيان اسلام است. امروز از هر ناحيه و به هر شكلى، خطرات بسيارى نسل آينده را تهديد

[1] ر. ك. به: پانوشت، ص 25.