درس خواندن مى كردند اينچنين موج كفر به كشورهاى اسلامى راه پيدا نكرده بود.

به هر حال، چنين واقعيتى وجود دارد و روحانيون، كه پرچمدار حفاظت از مرزهاى عقايد اسلامى هستند و گوشت و پوست آنها از اموال امام زمان(عليه السلام) پرورش پيدا كرده است و خود را مدافع اسلام مى دانند، به حكم وظيفه نبايد به دروس فقه و اصول و تقريرات فلان استاد اكتفا كنند و فقط به دليل كسب ثواب در درس خارج شركت كنند بلكه احساس وظيفه آنها را مكلف مى كند كه خود را براى رويارويى با توطئه هاى عميق فرهنگى آماده كنند. در اين جنگ فرهنگى، سلاح گرم در كار نيست و فقط از دانشگاههاى اروپا و آمريكا نيز هدايت نمى شود، بلكه بعضى از افراد در داخل كشور نيز آن را هدايت مى كنند.

ما مكلفيم كه، براى دفاع از عقايد اسلامى و ارزشهاى مكتبى، به سلاح علم مجهّز شويم، تابتوانيم با اينگونه افراد، منطقى برخورد كنيم وگرنه اين كار تنها با شعار عملى نمى شود. گفتن «مرگ بر فلان» نمى تواند ذهن دانشجويى را كه با اين شبهات آلوده شده اصلاح كند و او را به عقايد اسلامى مؤمن گرداند. كسى را كه به شك و شبهه مبتلا شده است با هيجانات و احساسات و موعظه نمى توان قانع كرد تا از شك خود دست بشويد. دشمنان ما نقشه هاى خود را خوب طراحى و اجرا مى كنند، براى درك خطرات آنها و چاره انديشى، به چشم بصير و دل آگاه نيازمنديم.

يكى از وظايف طلاب اين است كه به خطراتى كه ايمان و اعتقاد مردم را تهديد مى كند توجه داشته باشند و پاسخگويى به آنها را وظيفه خود بدانند نبايد منتظر ديگران بنشينند. در اين صورت، مشكلى حل نخواهد شد.