فداى منافع و مصالح فردى خود نكنيم و به اسلام ضررى نرسانيم.

به طور كلى، موفقيت بشر مرهون دو نكته است:

اول، از آنچه خدا به انسان داده كاملا بهره گيرد. اگر بخواهيم كه خدا توفيق دهد، بايد بيشتر تلاش كنيم. بايد از آنچه خدا عنايت كرده است بخوبى استفاده كنيم، تا نعمت خود را بر ما افزون كند. اگر از نعمتهاى خدا بخوبى استفاده نكنيم و فقط بگوييم كه خدايا بيشتر توفيق بده، فايده اى ندارد. خداوند مى فرمايد: «لَئِن شَكَرتُم لَأَزيدَنَّكُم»[1].

دوم، بايد در كارها اخلاص داشته باشيم.

اگر اين دو مسأله را رعايت كنيم و خداوند، ان شاءالله، بيشتر لطف كند زمينه براى جلب نعمتهاى ديگر فراهم مى شود.

خداوند به همه ما توفيق دهد كه اولا، نيتى خالص كسب كنيم و ثانياً، در صرف نيروهاى خدادادى كوتاهى نكنيم: فكر، عمر، سلامتى و امكانات ديگرى را كه در اختيار داريم در راه صحيحى به كار گيريم.

براى اينكه بتوانيم راه صحيح بندگى را بپيماييم، بايد به خطرهايى كه در مراحل گوناگون حركت به سوى خدا وجود دارد آگاه شويم و خود را براى مقابله با آنها آماده كنيم. به طور كلى، در انتخاب اولين برنامه زندگى بايد بسيار دقت شود تا هواى نفس و وسوسه هاى شيطانى در تشخيص ما اثر نگذارد. بايد انگيزه ما براى انتخاب راه زندگى بندگى خدا باشد.

به فرض، اكنون دقت كرده ايم و به اين نتيجه رسيده ايم كه در اين زمان بايد به تعلّم علوم اسلامى پرداخت و اين كار را يك واجب، كه بر حسب تقديرات الهى بر دوش ما آمده است، دانستيم خداوند نيز اسباب آن را

1 سوره ابراهيم: 7.