برادران عزيز روحانى توصيه مى شود كه انتقاد را از خود شروع كنند و متوجه مسؤوليتهاى خود بوده و براى انجام آنها آمادگى داشته باشند.

البته نصيحت، همفكرى، ارشاد و كمك به ديگران از وظايف اسلامى است ولى نبايد بجاى اصلاح خود، فقط متوجه عيوب ديگران باشيم و آنهارا بزرگ كنيم تا به اين وسيله خود را زير پرده اى از رياكارى مخفى نماييم.

مسلّماً هر كسى عيوب خود را بهتر مى تواند درك كند، گرچه نفس انسان آنقدر مكّار است كه گاهى امر بر خود او نيز مشتبه مى شود. به هر حال، انسان اگر در نوع رفتار، شيوه كار و بهتر از همه در انگيزه و نيت خود دقت كند خواهد فهميد كه عيوب بسيارى دارد. چه خوب است كه تصميم بگيريم عيوبى را كه در خود سراغ داريم اصلاح نماييم و از اشتباهات خود توبه كنيم و به خدا پناه ببريم و اولياى خدا را وسيله قرار دهيم كه به ما كمك كنند و از خدا بخواهند كه ما را در جبران اشتباهات گذشته يارى كند!

بنابراين، شايسته است كه همه ما لحظات و ساعاتى را به انديشيدن در باره خود اختصاص دهيم، خود رابهتر بشناسيم، ببينيم به چيزهايى كه مى گوييم تا چه اندازه باور داريم و در عمل تا چه حد آنها را مراعات مى كنيم. آنچه در دل ما وجود دارد و ما را به حركت درمى آورد تعلّقات دنياست يا كمالات معنوى و اخروى، اگر كارى موجب رضاى خدا باشد، زودتر آن را انجام مى دهيم يا اگر درآمد دنيوى بيشترى داشته باشد؟ در مطالعه اى كه منفعت مادى دارد بيشتر دقت مى كنيم و ساعات بيشترى را به آن اختصاص مى دهيم يا در آنكه ثواب اخروى دارد؟ بايد خود را بيازماييم. به ادّعاهاى خود نمى توان اكتفا كرد، چون شيطان و نفس انسان را فريب مى دهند.