حوزه ماست. در فقه و اصول نيز، چهار يا پنج سال سطوح را از شرح لمعه تا كفايه مى خوانند ولى وقتى عملا در جامعه يك مسأله فقهى از آنها سؤال مى شود براحتى نمى توانند پاسخ دهند.

از سوى ديگر، برنامه هاى درسى طورى تنظيم شده است كه منطبق با نيازهاى جامعه نيست و از برخى رشته ها، كه به حوزه هاى علميّه مربوط است و بايد در آنجا تدريس شود و جامعه نيز به شدت بدانها نياز دارد، كاملا غفلت شده است. به عنوان مثال، جامعه امروز، در اثر ارتباط فرهنگى كه با جوامع و كشورهاى ديگر پيدا كرده، در معرض خطر اعتقادى جدّى قرار گرفته است و كسانى كه با دانشگاهها زياد تماس دارند اين مطلب را بهتر درك كرده اند كه مشكل اساسى نسل جوان ما مسأله اعتقادى است. كدام نهاد وظيفه دارد كه اين نياز را تأمين كند؟

واضح است كه انجام اين كار وظيفه حوزه هاى علميّه است. ولى متأسفانه در حوزه هاى علميّه، كارهاى جدّى در اين موضوعات انجام نمى گيرد و هنوز حوزه نتوانسته است در اين زمينه، بخوبى، به وظيفه خود عمل كند.

از لحاظ عملى نيز، متأسفانه در ميان ما افرادى هستند كه نه تنها رفتار اجتماعى آنها جاذبه اى براى جذب ديگران به اسلام و روحانيت و انقلاب ندارد، بلكه رفتار آنها دفع كننده است. رفتار برخى از روحانيون به گونه اى است كه نه تنها ديگران را به سوى اسلام نمى كشاند، بلكه بسيارى از متديّنينى را كه به دست بزرگان و پيش كسوتان حوزه تربيت شده اند نسبت به روحانيت و اسلام بى تفاوت مى كند.

حضرت امام خمينى(قدس سره) از زمانى كه به عنوان يك مدرّس ساده در حوزه علميّه قم تدريس مى كردند و گاهى در مناسبتها به وعظ و نصيحت