فكر اصلاح جدّى اين نقايص برآيند.

جامعه دست نياز به سوى حوزه دراز كرده است و از حوزه توقّعاتى دارد. متأسفانه وضع حوزه نيز به گونه اى نيست كه بتواند رسالتى را كه، بويژه پس از انقلاب، بر عهده آن گذاشته شده است انجام دهد. جامعه ما، در سطوح گوناگون، به دانشمندان صالح و آگاه نيازمند است ولى با كمال تأسف، تعداد افراد موجود بسيار كمتر از ميزان مورد نياز است. نهادهاى گوناگون كشور به نيروهاى حوزه علميّه نياز دارند: دستگاه قضايى، دانشگاهها، ادارات عقيدتى ـ سياسى، راديو و تلويزيون، برنامه هاى تبليغى و حتى حوزه هاى علميّه در شهرستانها بلكه حوزه علميّه قم ولى افرادى كه بتوانند اين نيازها را برطرف كنند بسيار معدودند.

هر كسى در اطراف خود مى بيند كه براى همسايگان، اقوام و آشنايان او مسائل انحرافى متعدّدى مطرح است ولى پاسخگويى براى آنها نمى يابد. شبهات انحرافى مانند سيل به سوى دانشگاهها سرازير است. اگر استاد اسلام شناس در كشور داشتيم، كسى جرأت نمى كرد كه برخى مطالب انحرافى را در دانشگاهها مطرح كند و دانشجويان را به گمراهى بكشاند. متأسفانه اكنون جاى مطهرى ها و بهشتى ها خالى است. اين نياز جامعه ماست، تا چه رسد به نيازهاى كشورهاى ديگر كه اگر آنها را نيز در نظر بگيريم بار بسى سنگينتر خواهد شد.

اسلام براى همه جهانيان نازل شده است و به صورت امانتى در دست ماست كه بايد آن را به اهلش برسانيم. روحانيت علاوه بر آنكه بايد نيازهاى كشور مان را در زمينه هاى علمى، فرهنگى و دينى تأمين كند، بايد به ساير كشورها نيز رسيدگى نمايد. مگر ديگران بندگان خدا نيستند؟ مگر آنها استحقاق شناخت اسلام را ندارند؟ بسيارى از آنها دست خود را