باشد. نسبت به اين مسايل بايد به شكل واجب كفايى تعيّن يافته نگريست.

در دوران پس از انقلاب، پيش از هر چيز بايد به ساختار فرهنگى توجه شود. هر فردى، در حدّ توان خود و در هر نهادى كه مشغول فعاليت است، بايد به بازسازى فرهنگى كمك كند. اساس انقلاب اسلامى ما بر فرهنگ است. حركتى كه انبيا در عالم به وجود آوردند، بيش از هر چيز، صبغه فرهنگى داشت و پيام آنها با عقل و دل مردم و با فكر و انديشه آنها سر و كار داشت. مسائل ديگرى كه از سوى انبيا مطرح مى شد از ابزارها و لوازم فرهنگى بود. خط اصلى حركت انبيا خط فرهنگى است و انقلاب اسلامى ايران نيز، كه ادامه دهنده حركت انبيا و ائمه اطهار: است، همان حركت فرهنگى را دنبال مى كند.

بنابراين، روحانيت موظف است كه در داخل و خارج از كشور مردم را از نظر فكرى تغذيه كند و بينشهاى صحيح اسلامى را به آنها ارائه دهد و ارزشهاى اسلامى را ترويج نمايد. پس بايد اساس تبليغ روحانى تبيين حقايق اسلام و ترويج انديشه هاى آن باشد. البته در اين زمينه ها كمبودهاى فراوانى وجود دارد.

شايد برخى تصور كنند كه اين كارها فقط وظيفه حوزه علميّه است و ديگران هيچگونه مسؤوليتى در قبال اسلام و مسائل اعتقادى ندارند. شايان ذكر است كه اگر چه كار اصلى حوزه علميّه ترويج اسلام و تحقيق در باره معارف اسلامى است، ولى اين يك ميراث انحصارى براى حوزه علميه نيست. همه ملت مسلمان در ارشاد يكديگر و نشر دين مسؤولند اما، به عنوان تقسيم كار، گروهى خود را عهده دار اين كار كرده اند. حوزه علميّه و نهاد روحانيت از نظر نيروى انسانى و ساير امكانات در حدى