بيش مطرح است. پيش از انقلاب، در دانشگاهها يا اصلا از اسلام خبرى نبود و يا در بعضى از دانشكده ها اسلام به صورت غيرمطلوبى مطرح مى شد.

دانشكده الهيّات نيز، كه به مسائل اسلامى مى پرداخت، از محتواى مطلوبى برخوردار نبود و دانشجويانى كه از جاهاى ديگر وامانده بودند به اين دانشكده مى رفتند تا مدركى بگيرند و از آن استفاده كنند و واقعاً چنين نبود كه اين دانشجويان براى فراگيرى الهيّات و معارف اسلامى بدانجا رفته باشند. دور از باور است اگر بگوييم كه در ميان هزاران دانشجويى كه در طول چندين سال در اين دانشكده درس خوانده اند مى توان چند نفرى يافت كه با اين هدف به آنجا رفته باشند.

در دانشكده هاى علوم انسانى، كه بايد به مصالح اسلام و مسلمانان توجه كافى داشته باشند، هرگز به مسائل اسلامى توجه نمى شد بلكه، بعكس، در نقطه مقابل آن حركت مى كردند. اين يك تفاوت اساسى بين حوزه و دانشگاه بود كه محور دروس حوزه معارف اسلامى بود ولى در دانشگاه اگر ضدّ آن نبود معارف اسلامى هم نبود. اين تفاوت تأثير خود را در فارغ التحصيلان حوزه و دانشگاه نيز مى گذاشت. محصّلان حوزه هاى علميّه، به مقتضاى طبيعت دروس خود، آشنايى بيشترى با اسلام پيدا مى كردند و بر خلاف آن دانشجويان از معارف اسلامى باز مى ماندند. اگر در دانشگاه استادان يا دانشجويانى بودند كه به اسلام گرايش داشتند و با معارف اسلامى آشنا بودند، اين معارف را مستقيم يا غير مستقيم از حوزه مى گرفتند يعنى، يا خود سابقه طلبگى داشتند و يا از طريق علماى حوزه و كتب آنها با اسلام آشنا مى شدند. البته امروز نيز متأسفانه در كتب دانشگاهى مطالب نادرست زيادى وجود دارد كه فرزندان، برادران و خواهران ما آنها را فرامى گيرند.