نكته اى كه در اينجا بايد بدان اشاره شود اين است كه با آنكه در مؤسسات آموزشى دانشگاه و حوزه نقاط مثبت فراوانى وجود دارد و خدمات ارزنده اى، بخصوص پس از پيروزى انقلاب اسلامى، انجام گرفته است ولى هرنهاد زنده اى بايد هميشه در صدد باشد تا نقاط ضعف خود را بشناسد و آنها را برطرف كند. همچنان كه براى خودسازى نيز ضرورت دارد كه هر فردى به عيوب خود توجه كند و حتى از ديگران بخواهد كه عيوبش را به او معرفى كنند. امام صادق(عليه السلام) مى فرمايد: «اَحَبُّ اِخْوَاني اِلَىَّ مَنْ اَهدى اِلَىَّ عُيُوبي»[1]. بهترين ارمغان دوست براى دوست خود اين است كه عيوبش را به او گوشزد كند. اگر چنين نباشد دست كم هر فردى در حال توقف و ركود مى ماند و ترقّى و تعالى پيدا نمى كند.

جامعه نيز چنين است. هر مؤسسه، تشكيلات و نهاد اجتماعى بايد در صدد باشد كه نقاط ضعف خود را شناسايى كند و از ديگران نيز تقاضا كند كه از آن انتقاد كنند، البته انتقاد دلسوزانه و سازنده، نه انتقاد كوبنده و انتقام گيرانه. اگر انتقاد در فرد و جامعه وجود نداشته باشد اولين ضرر آن ركود است كه در نهايت منجر به سقوط خواهد گرديد. ما نبايد به كارها و خدماتى كه انجام شده است قانع باشيم. نقاط قوتى كه در مراكز آموزشى حوزه و دانشگاه وجود دارد از نعمتهايى است كه خداى متعال عطا فرموده است و با تلاش مسؤولان متعّهد به وجود آمده است و بايد از آنها قدردانى كرد. اما بيش از آن، بايد نقاط ضعف را پى جويى كرد.

مقامات حوزه و دانشگاه بايد ببينند كه چه نقاط ضعفى در كار مراكز علمى آنها وجود دارد. شناخت اين نقاط ضعف موجب مى شود كه تلاش

[1] محمدباقر مجلسى، بحارالانوار، ج 78، ص 249، روايت 108، باب 23.