اينكه بتوانند پاسخگوى شبهات مربوطه باشند.

حتى بالاتر از اين، ما نبايد منتظر باشيم كه در اروپا يا آمريكا ايده يا مكتبى پيدا شود و مطالبش منتشر شود، به زبانهاى زنده دنياترجمه شود، آنگاه بعد از آنكه كهنه شد و دشمن كار خودش را كرد و طعمه اش را شكار كرد و به هدفش رسيد، به فارسى ترجمه شود و اتّفاقاً يك عالم دينى آنرا بخواند و سپس اگر قادر بود به پاسخ بپردازد. كه اگر هم پاسخى داده شود«نوش دارو بعداز مرگ سهراب» است. اين حركتى انفعالى است و كافى نيست، بلكه ما بايد آنقدر قوى باشيم كه بتوانيم موضع تهاجمى داشته باشيم قبل از اينكه آنها افكارشان را به ما تحميل كنند و به مغز جوانهاى ما وارد كنند، ما به آنها هجوم آوريم و بافته هاى فكرى آنها را درهم بريزيم.

انديشه هاى آنان غالباً ضعيف و همانند تار عنكبوت است «ان اوهن البيوت لبيت العنكبوت» اما در عين حال مردانى با همت لازم است كه با آنها مبارزه كنند و وهن و سستى افكار آنها را آشكار نمايند. و اين جز با بكارگرفتن زبان مناسب خودش امكان ندارد.

از سوى ديگر باتوجه به اينكه هربخش از علوم و معارف اسلامى باتعدادى از علوم عقلى و تجربى مربوط مى شود هنگامى مى توان برترى اسلام را در هر عرصه اى ثابت كرد كه از جديدترين نظريات مربوطه به آن آگاه باشيم و توان بررسى و ارزيابى و مقايسه آنها با نظرات اسلام راداشته باشيم، وگرنه بامطرح كردن يك سلسله كليات و شعارها نمى توان توجه انديشمندان جهان رابه حقايق اسلام جلب وحقانيت معارف اسلامى را براى آنان اثبات كرد.در اثر فقدان زبان مشترك امكان تفاهم و بحث هاى تطبيقى بوجود نمى آيد و ديگران از معارف اسلام بى اطلاع