در آموختن اسفار، شفا، منظومه، نهايه و... هم همه مشكلات را حل نمى كند.

براى رهايى از مشكلات موجود بايد شيوه تحقيق و تحصيل در همه رشته ها تغيير كند. اين كار اولين قدم و آغاز كار است.

2ـ مشكل تكروى در حوزه

نوع تربيت آخوندى يكى ديگر از مشكلات حوزه است. آنچنان كه مشهود است و از گذشتگان نيز نقل شده، اساس تربيت حوزوى بر "تكروى" است. در اين محيط، طلبه به شكلى تربيت مى شود كه پس از دو، سه سال، كه در مدرسه ماند، عادت مى كند كه تنها فكر كند و خود تصميم بگيرد. با خواندن چند "اِن قلتَ قلتُ" ياد مى گيرد كه در مقابل هر كسى بگويد: ان قلتَ قلتُ، انت تَقول و انا اَقول هرگز احساس نياز نمى كند كه با ديگران مشورت و نظرخواهى كند.

بطور كلى، تكروى و تك انديشى و به دنبال آن خودمحورى يكى از مشكلات جامعه ما به حساب مى آيد. افراد، بسختى مى توانند با هم تفاهم، همفكرى و همكارى داشته باشند.

عيب روحانيان اين است كه وقتى درس خود را خواندند تك تك فكر مى كنند در حالى كه، اگر جمعى فكر كنيم بسيار پسنديده تر و سودمندتر است. از خطرات تكروى، كثرت اختلاف و فاصله گرفتن روحانيين از همديگر است كه زيانها و خسارتهاى جبران ناپذيرى را ببار مى آورد.

اين تربيت خاصى است كه با وجود محاسنى كه دارد اما افراط و مبالغه در آن عيوبى را نيز به بار آورده است كه هر روز شاهد و ناظر آن هستيم. اين مسأله اساس هرگونه همكارى، نظم و تشكّل را بر هم مى زند