بوديد، مي‌ترسيديد مردم شما را بربايند، پس [خدا] به شما پناه داد و شما را به ياري خود نيرومند گردانيد و از چيزهاي پاك به شما روزي داد. باشد كه سپاس‌گزاري كنيد.

يكي از شيوه‌هاي تربيتي قرآن كريم آن است كه از يك سوي، همواره مردم را به ياد نعمتها و برطرف ساختن بلايا مي‌اندازد، و از سويي ديگر، عذابها و نقمتهاي خداوند را يادآوري مي‌كند، و به پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) و همه پيامبران پيش از او دستور داده است كه مردم را به اين امور يادآوري كنند. در آية مزبور نيز خداوند زماني را به ياد امّت مسلمان مي‎آورد كه اگر آن را فراموش كنند، قدر نعمت را نخواهند شناخت و از جملة ناسپاسان خواهند بود، و در اين صورت روي به سقوط و هلاكت خواهند نهاد. زماني كه خداوند به ياد مي‎آورد، همان دوره‌اي است كه در مكه مسلمانان عدّه‌اي قليل و اندك شمار، و گرفتار چنگال كفار بودند؛ هر روز به بهانه‌اي آزار و اذيت مي‌شدند؛ و چندين سال در شِعب ابي‎طالب ـ دره‌اي خشك و بي‌آب و علف ـ در محاصره بودند، ... و وضع آنان همچون وضعيت پرنده‌اي ضعيف بود كه عقابي تيزتك را بالاي سَرِ خود ديده باشد و هر لحظه در انتظار است تا به چنگ او ربوده و صيد گردد. خداوند مي‌فرمايد با يادآوري آن زمان و آن وضعيت، قدر نعمت عزّت و اقتدار امروز را بدانيد، كه خداوند شما را به ياري خود نصرت كرد؛ باشد كه شكرگزار باشيد.

بنابراين شكر نعمتهايي كه خداوند به جامعه و نظام اسلامي ايران عطا فرموده موجب حفظ و تداوم امدادهاي غيبي او و باعث پيشرفت نهضت است، و شكر اين نعمت، گذشتن از خواسته‎هاي شخصي و گروهي و هواهاي نفساني و گرد آمدن حول محور و ريسمان ولايت و حفظ وحدت كلمه است.

ضرورت تشكّلها و آسيب‌شناسي احزاب

قيامها، نهضتها و انقلابها، يا به طور كلّي همه كارهاي گروهي به نسبت