موجبات فساد و هلاكت، جز از ناحية خود مسلمانان در دين رخنه نمي‌كند... .[1]

به اين ترتيب خداوند به مسلمانان هشدار مي‌دهد كه اگرچه دشمنان خارجي و كفار سركوب شدند و ديگر نمي‌توانند نعمتِ عزّت و استقلال شما و جامعه‌تان را زايل سازند، شما بايد از خدا بترسيد؛ از او بترسيد كه مبادا شما را به سبب پراكندگيها و اختلافهايتان مؤاخذه كند، و نعمت از كف بدهيد و به دست خودتان از ميان برويد:

قُلْ هُوَ الْقَادِرُ عَلَي أَن يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عَذَابًا مِّن فَوْقِكُمْ أَوْ مِن تَحْتِ أَرْجُلِكُمْ أَوْ يَلْبِسَكُمْ شِيَعاً وَيُذِيقَ بَعْضَكُم بَأْسَ بَعْضٍ... ؛[2] بگو او تواناست كه از بالاي سرتان يا از زير پاهايتان عذابي بر شما بفرستد يا شما را گروه گروه به هم اندازد [و دچار تفرقه سازد] وعذاب بعضي از شما را به بعضي ديگر بچشاند... .

امروزه اگر دست دشمنان و ابرقدرتهاي خارجي، به بركت مجاهدتهاي مؤمنان و خونهاي شهيدانِ‌ اين مرز و بوم، از كشور و امّت شيعة ايران كوتاه است، بايد از خدا ترسيد كه مبادا ما را به دليل تفرقه و بي‌لياقتي، از فضل و امداد خويش محروم سازد . كساني سزاوار امدادهاي غيبي خداوندند كه در راه اسلام گام بر مي‎دارند و هواها و خواسته‌هاي خويش را فداي مصالح دين مي‌كنند:

وَاذْكُرُواْ إِذْ أَنتُمْ قَلِيلٌ مُّسْتَضْعَفُونَ فِي الأَرْضِ تَخَافُونَ أَن يَتَخَطَّفَكُمُ النَّاسُ فَآوَاكُمْ وَأَيَّدَكُم بِنَصْرِهِ وَرَزَقَكُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ؛[3] و به ياد آوريد هنگامي را كه شما در زمين، مردمي اندك و مستضعف