استفاده مى‌شود، مهم‌ترين وظيفه انبيا اين است كه مردم را متوجه خطرهايى كنند كه در آينده ممكن است آنها را تهديد كند؛ كه اسم اين كار، ترساندن از خطر و هشداردادن است؛ هشدار به اين كه متوجه باشيد كه اگر اين كارهاى ناروا را انجام داديد در دنيا گرفتار بدبختى و در آخرت دچار عذاب و آتش جهنم مى‌شويد. البته در كنارش بشارت هم هست؛ بشارت به اين كه اگر به دستورات خدا عمل كنيد از بهشت و نعمت‌هاى آن بهره‌مند خواهيد شد. اگر بنا باشد اين تبشير و انذارهاى انبيا را كسى احتمال بدهد كه دروغ باشد، پس اين همه تأكيد قرآن بر «رُسَلا مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرين»[1] چه فايده‌اى خواهد داشت؟ اگر اين طور باشد، كل دستگاه نبوت از ارزش ساقط مى‌شود؛ چون هر كدام را كه دست بگذاريم شايد دروغ باشد؛ يعنى خدا چه پيغمبر بفرستد و چه نفرستد، نتيجه‌اش يكى است. وظيفه اصلى پيامبران بشارت و انذار است و بشارت و انذار وقتى تأثير مى‌گذارد كه انسانْ گوينده را راست‌گو بداند، اگر احتمال دروغ و اين كه اين وعده‌هايى كه مى‌دهد معلوم نيست راست باشد، بدهد ديگر تأثيرى نمى‌بخشد و حجت بر انسان تمام نمى‌شود. خداوند مى‌فرمايد پيامبران را فرستاديم لِئَلاَّ يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُل[2]؛ تا براى مردم، پس از [فرستادن] پيامبران، در مقابل خدا حجتى نباشد؛ اما اگر احتمال دروغ بدهيم، وقتى خدا بر كسانى احتجاج كند كه مگر پيامبر برايتان نفرستادم، مى‌گويند: چرا. خداوند مى‌فرمايد: مگر به شما هشدار ندادند: أَلَمْ يَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِنْكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ ءَايَاتِى وَيُنْذِرُونَكُمْ لِقَاءَ يَوْمِكُمْ هَذَا[3]؛ آيا از ميان شما فرستادگانى براى شما نيامدند كه آيات مرا بر شما بخوانند و از ديدار اين روزتان به شما هشدار دهند؟ آنها جواب مى‌دهند: چرا، البته آنها ترساندند، ولى ما نترسيديم؛ چون احتمال مى‌داديم دروغ بگويند! احتمال دروغ در سخن پيامبر، يعنى ساقط شدن تمام كتاب‌هاى آسمانى و بى‌ارزش‌شدن تمام دستگاه نبوت. دستگاه نبوت وقتى حكيمانه است و غرض الهى را تأمين مى‌كند كه احتمال دروغ در آن وجود نداشته باشد؛ نه در آنچه از واقعيات اخبار مى‌كند و نه در آنچه وعده و وعيد مى‌دهد. از اين رو قرآن كريم كراراً تأكيد مى‌كند كه: إِنَّ وَعْدَاللَّهِ حَق[4]؛ محققاً وعده خداوند حق است. شك نداشته باشيد كه خداوند به وعده‌اش عمل خواهد كرد: اِنَّ اللَّهَ لاَيُخْلِفُ الْمِيعَاد[5]؛ محققاً خدا وعده [خود را]

1 و 3. نساء (4)، 165.