نكته ديگر اين‌‌كه در آيات مذكور اطاعت از خداوند به عنوان عامل اصلى و محورى در هدايت انسان‌‌ها معرفى شده است. چون آنچه اصالت دارد و خمير مايه اديان الهى است پيروى از خداوند و راهى است كه او براى سعادت انسان‌‌ها فرارويشان نهاده و اطاعت از پيامبران و ساير پيشوايان دينى، در امتداد اطاعت خداوند و به اذن او رسميت و مشروعيت مى‌‌يابد، چنان‌‌كه خداوند مى‌‌فرمايد: «وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُول إِلاّ لِيُطاعَ بِإِذْنِ اللّهِ...؛[1] و هيچ پيامبرى نفرستاديم مگر براى آنكه به فرمان خدا فرمانش برند.

در آيه ديگر، خداوند اشاره دارد به تلازم بين پيروى از پيامبر و پيروى از خداوند: مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ اللّهَ...؛[2] هر كه پيامبر را فرمان برد، به راستى خداى را فرمان برده.

حاصل آنكه اطاعت از فرستادگان خدا، اطاعت از خدا و مورد پذيرش عقل است. چون خداوند آنان را به راه خويش هدايت كرده و آنان را موظف ساخته است كه ديگران را به راه خدا كه بدان يقين دارند دعوت كنند و زمينه سعادت انسان‌‌ها را فراهم آورند.

عصمت خصيصه ذاتى فرستادگان خدا

در سوره انعام، پس از آنكه خداوند هيجده تن از پيامبران را نام مى‌‌برد، در آيه 90 مى‌‌فرمايد: أُولئِكَ الَّذِينَ هَدَى اللّهُ فَبِهُداهُمُ اقْتَدِهْ...؛ اينان كسانى هستند كه خداوند آنان را راه نمود، پس راه راستِ ايشان را پى‌‌گير.

در ابتدا خداوند مى‌‌فرمايد كه ما آن پيامبران را به حق و راه خود هدايت كرديم و آنان به راه خويش يقين دارند و هدايت آنها از سوى ما تضمين شده است و چنان نيست كه آنان بر اساس حدس و گمان مردم را راهنمايى كنند. پس