آن شعارها را تكرار مى‌كردند. اين گونه افراد امروز به اصطلاح تحت تأثير يك استدلال هايى واقع شده و به تصور خودشان از وادى احساسات پا به مرحله عقلانيت گذاشته و مى‌گويند آن حرف ها و حركت هاى اولمان اشتباه بود. همين جا به مناسبت اشاره مى‌كنم كه با اين حساب، صرف اين كه كسانى سابقه انقلابى داشته و در زمان حيات امام، از ياران و حاميان ايشان بوده اند، دليل نمى‌شود كه ما امروز در بست تسليم عقايد و نظرات و افكار آنها بشويم، چرا كه مى‌بينيم برخى از ياران ديرين امام، امروز نسبت به برخى از اصول اساسى تفكر امام ترديد روا داشته و آنها را صحيح نمى‌دانند. البته افراد و مواردى هم وجود دارند كه تفاوت آنها با ما بيشتر در حد اختلاف سليقه است و اختلاف سليقه نبايد باعث شود كه ما كسانى را به كلّى از جمع ياران انقلاب طرد كرده و آنها را عمّال بيگانه بناميم و دست به رويارويى سياسى با آنها بزنيم.

خلاصه و نتيجه بحث

به هر حال اگر بخواهيم يك جمع بندى از مطالب جلسه قبل و اين جلسه داشته باشيم نتيجه اين است كه:

در ابتداى انقلاب، عامل شناخت و تفكر كم تر نقش داشت و عمده عاملى كه باعث مى‌شد مردم به دنبال امام حركت كنند و انقلاب را به وجود آورده و آن را حفظ كنند احساسات و عواطف دينى آنها بود، و البته اين هنر بزرگ امام بود كه توانست اين احساسات را جهت دهى و رهبرى كرده و از آن بهره بردارى مناسب را بنمايد، اما ادامه حركت انقلاب در گرو كارهاى فكرى و فرهنگى هر چه بيشتر است.امروز اين تصور اشتباه است كه فكر كنيم همچنان مى‌توانيم با تكيه بر احساسات دينى مردم و سينه زدن و حسين حسين گفتن، انقلاب را حفظ كرده و كارها را به پيش ببريم. اصولا آن امام بود كه با عظمت روحى و شخصيت عرفانى و ملكوتى كه داشت، مى‌توانست آن گونه بر دل ها