كه، اين يك سناريوى مفصل و بسيار حساب شده‌اى است كه دشمن در صدد است پرده هاى آن را يكى پس از ديگرى به اجرا در بياورد. در اين سناريو، شما افراد بيگانه و يا كسانى كه دشمنى آنها با اسلام و انقلاب، واضح و آشكار باشد خيلى كم مى‌بينيد. اكثر نقش ها را بايد افرادى از داخل و كسانى كه اعتقادى به اسلام ـ هر چند در ظاهر ـ دارند، بازى كنند؛ يعنى لازم نيست يك نفر از آمريكا و سازمان جاسوسى سيا بيايد، بلكه شما مى‌بينيد يك وزير يا معاون وزيرى است كه اهل نماز و روزه است، زيارت كربلا و حج و سوريه هم مى‌رود، احياناً وجوهات شرعى‌اش را هم مى‌دهد و حتى گاهى حافظ قرآن هم هست، ولى موضع گيرى هايش صد و هشتاد درجه با امام متفاوت است. حتى گاهى مى‌بينيد كسى است كه چند سال پيش موضعش با آن چه فعلا معتقد است صد و هشتاد درجه فرق مى‌كرده؛ مثلاً كسى است كه خودش در تسخير لانه جاسوسى امريكا سهيم بوده و نقش اساسى در آن ماجرا داشته، اما امروز خودش آن عمل را محكوم مى‌كند و در كشورهاى غربى در يك برنامه تلويزيونى با همان جاسوس دست مى‌دهد و سر يك ميز مى‌نشيند و كلّى با هم گرم مى‌گيرند و خوش و بش مى‌كنند! همان كسى كه خودش دو، سه سال قبل اعتراض مى‌كرد كه چرا يكى از نمايندگان مجلس در سفر به انگلستان بعضى حرف ها را زده و او را متهم به امريكايى بودن مى‌كرد، امروز خودش پيشنهاد مذاكره و ارتباط با امريكا را مى‌دهد و در مورد شعار مرگ بر امريكا و كسانى كه اين شعار را مى‌دهند، مى‌گويد اينها مشتى اوباش هستند! امروز كسانى را مى‌بينيم كه در زمان جنگ، خودشان شايد بيش از ديگران طرفدار ادامه جنگ بوده اند، اما امروز جزو منتقدين جنگ شده اند. البته حقيقت اين است كه بسيارى از اين افراد كه در اوايل انقلاب آن شعارهاى تند را مى‌دادند، خيلى روى اعتقاد قلبى نبود و بيشتر تحت تأثير جوّ و احساسات و شورى كه داشتند