ابراهيم(عليه السلام) بود كه در اواخر عمر به آن حضرت اعطا شد. حدود صد سال از سن حضرت ابراهيم(عليه السلام) گذشته بود كه خداى متعال حضرت اسماعيل(عليه السلام) را به ايشان عنايت كرد. پس از آن كه حضرت اسماعيل(عليه السلام) جوانى برومند گرديد، خداوند با دستور ذبح اسماعيل(عليه السلام) ، حضرت ابراهيم(عليه السلام) را امتحان كرد. پس از تمام امتحانات، كه ذبح اسماعيل(عليه السلام) نيز يكى از آنها بود، مقام امامت به آن حضرت عطا شد: وَ إِذِ ابْتَلى إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمات فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنّاسِ إِماماً. بنابراين مقام امامت، بالاترين و آخرين مقامى است كه حضرت ابراهيم(عليه السلام) به آن نايل گرديد.

اين فضيلت ـ اعطاى مقام امامت ـ به اندازه‌اى مهم بود و حضرت ابراهيم در اثر رسيدن به آن چنان شادمان شد كه بلافاصله گفت: وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي؛ يعنى خدايا! اين مقام را در ذريه و نسل من نيز قرار بده! يكى از ويژگى‌هاى شخصيتى حضرت ابراهيم(عليه السلام) اين بود كه نسبت به فرزندان و نسل خود اهتمام فراوانى داشت و در هر مناسبتى كه دست به دعا برمى داشت، براى فرزندان و نسل آينده خود نيز دعا مى‌كرد. زمانى هم كه اين مقام به او داده شد، گفت: خدايا! حال كه اين مقام را به من دادى، آن را به نسل من نيز عطا فرما! خداوند در پاسخ آن حضرت، ضمن آن كه دعاى او را اجابت كرد، فرمود: لا يَنالُ عَهْدِي الظّالِمِينَ ؛ يعنى اين مقام را در ذريه تو نيز قرار خواهم داد، اما ستم گران به اين مقام نخواهند رسيد.

پس حضرت ابراهيم(عليه السلام) و هم چنين عده ديگرى از انبيا، به نص قرآن كريم داراى مقام امامت بوده اند. با توجه به اين آيات، حضرت امير(عليه السلام) به معاويه مى‌فرمايد: اگر تو براى رسول اكرم(صلى الله عليه وآله) مقام امامت را قايل نباشى و فقط شأن رسالت و پيام رسانى آن حضرت را بپذيرى، نه تنها امامت آن