مى تواند بين انجام كار خوب يا ترك آن، يكى را انتخاب كند؟ بنابراين نمى‌توان گفت، چون خدا چنين مزيتى را به كسى عطا كرده است، پس او را مجبور ساخته است.

پس از اين مقدمه، اكنون به اصل شبهه بازگرديم. شبهه اين است كه در مورد كمالات و فضايل اهل بيت(عليهم السلام) ، ائمه اطهار(عليهم السلام) يا انبيا(عليهم السلام) تنها دو حالت قابل تصور است: يا بايد گفت اين فضايل خدادادى است، كه نتيجه آن اين است كه آنان مجبور به داشتن اين فضايل هستند و برخوردارى از آنها افتخار نيست و اگر اين مزايا را به ما هم داده بودند ما نيز مثل آنها مى‌شديم! حالت ديگر اين است كه بگوييم اين فضايل اكتسابى است؛ در اين صورت چگونه مى‌توان گفت: خدا ايشان را به گونه‌اى ديگر خلق كرده و براى آنها در اصل خلقت مزايايى قرار داده است؟ چگونه مى‌توان گفت آن بزرگواران از نور آفريده شده اند، در كودكى بعضى مسايل را درك مى‌كردند، روحشان صفا داشته، قلبشان نورانى بوده و يا اين كه خداوند ملكى را براى تربيت ايشان فرستاده است؟

با توجه به مقدمه‌اى كه بيان كرديم پاسخ اين شبهه روشن مى‌شود. خدادادى بودن اين مواهب به اين معنا است كه اصل آنها خدادادى است. عقل، نورانيت، صفاى روح و علم را خدا به آنان عطا كرده است، اما اين به معناى مجبور بودن نيست. نحوه استفاده از علم و نورانيت اختيارى است. خداوند به بعضى ديگر از افراد نيز مراتبى از اين مزيت‌ها را داده است، اما آنها از اين استعدادهاى خدادادى سوء استفاده كرده اند. اعطاى مواهب از جانب خداوند بر اساس مصالح افراد است. از اين رو كسانى كه از چنين مواهبى برخوردار نيستند، به اين دليل است كه داشتن آن استعدادها به