معشوقش از وى راضى و خشنود است؟! براى عاشق، ديدن لبخند معشوق و جلب رضايت او بسيار شيرين است. حال اگر اين معشوق خداى متعال باشد، رضايت او بالاترين ارزش است:

وَ رِضْوانٌ مِنَ اللّهِ أَكْبَرُ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ؛1 و خشنودى خدا بزرگ تر است. اين است همان كام يابى بزرگ.

به هر حال، لازمه پذيرش ولايت الهى آن است كه شناخت خود را از خدا دريافت كنيد؛ و محبت او را به دل داشته باشيد. هر گاه چنين رابطه معرفت و محبتى با خدا برقرار كرديد، طبيعتاً رفتارتان بايد تابع اراده او باشد. اين همان «ولاية اللّه» است. مرتبه نازل اين ولايت در رسول خدا(صلى الله عليه وآله) تحقق پيدا مى‌كند. پس از رسول خدا(صلى الله عليه وآله) نيز اين ولايت در حضرت اميرالمؤمنين(عليه السلام) متجلى است. آن حضرت در آيه شريفه 55 سوره مائده به «الذين آمنوا...» معرّفى شده است. بنا به گفته محدثان و مفسران شيعه و سنّى، اين آيه در شأن حضرت اميرالمؤمنين(عليه السلام) نازل گشته است. پس از آن حضرت نيز ساير ائمه اطهار(عليهم السلام) با ادله خاص مشمول اين ولايت هستند.

بنابراين ترديدى نيست كه هر كس واقعاً ايمان داشته و تحت ولايت الهى در آمده باشد، بايد از «ولايت رسول خدا(صلى الله عليه وآله)» بهره مند باشد و با تمام وجود پيامبر(صلى الله عليه وآله) را دوست بدارد و از دستورات آن حضرت پيروى كند.

مسلمانان و كسانى كه از «ولايت رسول الله(صلى الله عليه وآله)» برخوردار شده اند، در اين كه بايد شناخت‌هاى دينى خود را از پيامبر(صلى الله عليه وآله) دريافت كنند اختلافى ندارند. اختلاف در اين است كه پس از آن حضرت سخن چه كسى حجت است و