كرامت و شرافتى الهى است تا مردم متوجه شوند كه اين انسان با ساير انسان‌ها تفاوت دارد. لكن برخى موهبت‌هاى خدادادى و غير اكتسابى كه به اميرالمؤمنين(عليه السلام) و انبيا و اولياى ديگر عطا شده است، در شكل گرفتن شخصيت، زندگى، اعمال، سيرت و سنّت آن بزرگواران تأثير داشته است؛ موهبت‌هايى مثل درك و فهم، دلِ بيدار و روح با صفا. البته ما نمى‌دانيم حقيقت اين مواهب چه بوده است، اما آثار آنها را درك مى‌كنيم. ما نمى‌توانيم آن نورانيت دل و صفاى باطن را درك كنيم؛ ولى قراين و آثار فراوانى از آن بزرگواران نقل شده كه تعبيرى ندارد جز اين كه بگوييم اين آثار در نتيجه نورانيت قلب و صفاى روح ايشان بوده است و وجود اين بزرگواران «وجودى نورانى» است. اين تعبير در قرآن و نيز در روايات بى شمارى از طريق سنّى و شيعه آمده است. بر اساس روايات، پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) و اهل بيت(عليهم السلام) وجودى نورانى دارند و قبل از اين كه در اين عالم به صورت وجود جسمانى ظاهر شوند، خداوند متعال نور آنها را خلق كرده است.1 البته ما حقيقت اين تعابير را درك نمى‌كنيم و نمى‌دانيم كه آيا نور ايشان از جنس نورى است كه ما به چشم مى‌بينيم يا نورى ديگر است؟ البته بعيد است از جنس اين نور باشد. همين قدر مى‌دانيم كه اين بزرگواران حقيقتى بسيار متعالى، شريف و مقدس هستند و ما عنوانى پاك تر و ارزنده تر از «نور» نداريم كه در مورد آنها به كار بريم؛ همان‌طور كه درباره خداوند مى‌گوييم: «اللّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ»2، و لفظ مناسب ديگرى نداريم كه بتوانيم با آن، رابطه خدا با عالم هستى را توضيح دهيم. خداوند