بپرسيد. آنها با تعجب گفتند:

كَيْفَ نُكَلِّمُ مَنْ كانَ فِي الْمَهْدِ صَبِيًّا ؛1 چگونه با طفلى كه تازه متولد شده است گفتگو كنيم؟!

در اين حال حضرت عيسى(عليه السلام) در گهواره به سخن در آمد و گفت:

إِنِّي عَبْدُ اللّهِ آتانِيَ الْكِتابَ وَ جَعَلَنِي نَبِيًّا ؛2 من بنده خدا هستم، خدا مرا پيامبر قرار داده و به من كتاب عطا كرده است.

اين فضيلت در بين همه پيامبران مخصوص حضرت عيسى(عليه السلام) است و ساير پيامبران از آن بهره‌اى ندارند. حتى رسول مكرّم اسلام(صلى الله عليه وآله) نيز اين فضيلت را نداشت؛ لكن مصلحتى وجود داشت كه اين فضيلت بايد در مورد حضرت عيسى(عليه السلام) ظهور پيدا كند.

در مورد اميرالمؤمنين(عليه السلام) نيز همين گونه است. فضيلت تولد در خانه كعبه به اين معنا نيست كه ايشان از پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) افضل هستند. مصلحت چنين اقتضا مى‌كرد كه برترى على(عليه السلام) بر ديگران، قبل از تولد ثابت شود تا توجه همه مردم به او معطوف شود و آن حضرت تا روز قيامت شاخصى در ميان همه انسان‌ها باشد. با بروز چنين فضيلتى براى آن حضرت، اگر كسى در جستجوى حق باشد او را راهنمايى كرده‌اند كه دلش بايد به كدام جهت تمايل پيدا كند. از آن جا كه حضرت على(عليه السلام) مى‌بايست بعد از پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) بار رسالت آن حضرت را به منزل برساند و الگوى كاملى از حكومت اسلامى را ارائه كند، حكمت الهى اقتضا مى‌كرد كه آن بزرگوار از آغاز تولد به گونه‌اى باشد كه مورد توجه قرار گيرد و همه مردم بدانند او تافته‌اى جدا بافته است.