همراه من «قتال على التنزيل» كرده است. ابوبكر سؤال كرد: اَنَا ذاكَ، آيا آن كسى كه بر تأويل جنگ خواهد كرد من هستم؟ پيامبر(صلى الله عليه وآله) فرمودند: نه، تو نيستى. عمر سؤال كرد: آيا آن شخص من هستم؟ پيامبر(صلى الله عليه وآله) باز هم فرمودند: نه، تو نيستى. اصحاب ساكت شدند و به يكديگر نگاه كردند. پيامبر(صلى الله عليه وآله) فرمودند: وَ لكِنَّهُ خاصَفَ النَّعْلَ وَ اَوْمَأَ بِيَدِهِ اِلى عَلىٍّ(عليه السلام) ؛ كسى كه بر «تأويل» خواهد جنگيد همانى است كه الآن كفش مرا پينه مى‌زند؛ و اشاره به على(عليه السلام) كردند، در حالى كه آن حضرت مشغول پينه زدن كفش پيامبر(صلى الله عليه وآله) بود.1

بدين ترتيب پيامبر(صلى الله عليه وآله) از همان زمان حيات خودش زمينه سازى مى‌كرد كه بگويد على(عليه السلام) بعد از من خواهد جنگيد و جنگش بر حق و بر اساس قرآن است؛ پس به او اعتراض نكنيد كه آيه قرآن را درست تطبيق نمى‌كند.

و عجيب اين است كه حضرت على(عليه السلام) هنگامى كه براى جنگ با اصحاب جمل مهيا مى‌شد اين آيه را خواند:وَ إِنْ نَكَثُوا أَيْمانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَ طَعَنُوا فِي دِينِكُمْ فَقاتِلُوا أَئِمَّةَ الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لا أَيْمانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَنْتَهُونَ.2 مضمون آيه اين است كه مشركان با شما پيمان و قرارداد ترك مخاصمه مى‌بندند و متعهد مى‌شوند در چهار ماه حرام يا اوقات ديگر با شما نجنگند؛ مادامى كه آنها به قراردادشان عمل مى‌كنند شما نيز به پيمان خود وفادار باشيد، اما اگر آنان پيمان را شكستند، با پيشوايان كفر بجنگيد. اميرالمؤمنين(عليه السلام) آن روز پس از تلاوت اين آيه فرمود، «أَئِمَّةَ الْكُفْر» زبير، طلحه و عايشه هستند و از