تَسْتَعِيذُونَهُ مِنْ طَوَارِقِ[1] الدَّهْرِ‌؛ به آنچه از عذاب الاهى و برخورد قدرتمندانه خداوند، و به وجود آوردن اتفاقات تلخ، و سرانجام عذاب‌هاى ريشه‌كن كننده حق‌تعالى نسبت به امت‌هاى تكبرپيشه گذشته، به وقوع پيوسته، درس بگيريد. همچنين از بستر خاكى كه گونه‌هاى (ناز پرورده) آنها را (در بر گرفت) و نقاطى كه پهلوهاى آنها در آن فرود آمد، پند و اندرز بياموزيد و (بر اين اساس) همچنان كه از حوادث بنيان‌برانداز روزگار به خداى‌تعالى پناه مى‌بريد، از هر آنچه رويش و رشد كبر و نخوت را در پى دارد، به خداى يگانه پناه آوريد.

امام(عليه السلام) به نكته بسيار لطيف و زيبايى اشاره فرمودند و آن اينكه همه مردم هنگام بروز حوادث خطرناك طبيعى يا تسلط نارواى تبهكاران و احتمال منجر شدن آن به پستى و ذلت، و قتل و غارت، با تمام وجود رو به سوى خدا كرده و با كمال اخلاص رفع شرّ را از درگاهش مسئلت مى‌كنند‌؛ چرا كه خطر سيل و زلزله، و نيز وحشيگرى‌هاى ديوسيرتان را در مى‌يابند و با آثار تلخ و جانكاه آن آشنايند‌؛ لكن در عين حال به كبر و غرورى كه در دلشان هست و پيامدهايى به مراتب وحشتناك‌تر به دنبال دارد توجه نمى‌كنند‌؛ بلكه خيلى هم با آن مأنوسند و حاضر نيستند از آن جدا شوند و آن را از دل بيرون برانند، حال آنكه آن خطرها حداكثر باعث از دست رفتن مشتى خاك يا كوتاه شدن عمر دنيوى بعضى عزيزان مى‌شود، يا در اثر آن انسان چند سالى با مشكلات نقص عضو دست و پنجه نرم مى‌كند و يا حتّى زندگى دنيايى خود را از دست مى‌داد‌؛ ولى هيچ گاه با عذاب ابدى قابل قياس نيست و به زندگى زودگذر دنياى فانى مربوط مى‌شود، در حالى كه بلاى تكبر و غرور، بدبختى و عذاب جاودانى و محروميت از