شخصيت والاى انسانى، نكته بسيار درخشانى است كه به زيبايى در كلمات نورانى اهل‌بيت(عليهم السلام) بر آن تأكيد شده است. از آن جمله مى‌توان به سخن حكيمانه امير مؤمنان(عليه السلام) در بخش اخير نهج‌البلاغه اشاره كرد كه فرمودند:

ما أَحْسَنَ تَواضُعَ الاغْنِياءِ لِلْفُقَراءِ طَلَباً لِما عِنْدَاللهِ، وَأَحْسَنُ مِنْهُ تِيهُ[1] الْفُقَراءِ عَلَى الاَغِنِياءِ إتِّكالا عَلَى‌الله‌؛[2] چه زيباست فروتنى توانگران در پيشگاه تنگدستان با هدفِ نيل به آنچه نزد خداست، و زيباتر از آن، سرفرازى تنگدستان در برابر دولتمردان به جهت توكل بر حضرت حق‌تعالى.

آرى، برخورد بزرگوارانه تهيدستان با توانگران به شرط ريشه داشتن در اعتماد كامل به قادر متعال ‌همچنان‌كه حضرت فرمودند‌ـ به هيچ روى به معناى فخرفروشى و خودبرتربينىِ مذموم نيست‌؛ بلكه فرياد اين حقيقت والاست كه ما هرگز عزت و كرامت نفس خويش را در برابر موقعيت‌هاى گذراى مادى نخواهيم فروخت و آن را از بزرگ‌ترين نعمت‌هاى الاهى دانسته و با خم كردن سر در مقابل زورمداران از كف نخواهيم داد.

دستورالعمل روح‌بخش امير مؤمنان(عليه السلام) هم در موارد جزئى و فردى عزّت مى‌آفريند و هم در سطح وسيع‌تر و در روابط بين‌المللى نويدبخشِ نشاط و افتخار روزافزون است‌؛ يعنى همان گونه كه در موردى خاص تهيدست مؤمنى، فخرفروشى توانگرِ مغرور را با بى‌اعتنايى پاسخ گفت، ملّت بزرگى هم كه از مكتب اهل‌بيت(عليهم السلام) بهره گرفته است، در برابر همه زورمداران جهان با اقتدار و عظمت برخورد كرده و هرگز در مقابل دستگاه حاكم امريكا و ديگر ستمگران كه بويى از انسانيت نبرده‌اند، سر