بعيد نيست افرادى با نظر ابتدايى آنها را تبرئه كرده و همه گناه را بر دوش طبقه مستكبر و زورگو بگذارند‌؛ چرا كه ستمگران، پيشگامان مفاسد اجتماعى‌اند و طبقه ضعيف را به دنبال خود مى‌كشند.

قرآن كريم از استمرار اين طبقه‌بندى ‌استكبار و استضعاف‌ـ تا جهنم خبر مى‌دهد و با توجه دادن مردم به «بيزارى جستن» پيروانِ سبك‌مغز از سران تبهكار، به دنبال تبرّى آنان از پيروان، ايشان را از عواقب شوم و زشت تبعيت كوركورانه برحذر مى‌دارد:

إِذْ تَبَرَّأَالَّذِينَ اتُّبِعُوا مِنَ الَّذِينَ اتَّبَعُوا وَرَأَوُا الْعَذابَ وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الأَْسْبابُ * وَقالَ الَّذِينَ اتَّبَعُوا لَوْ أَنَّ لَنا كَرَّةً فَنَتَبَرَّأَمِنْهُمْ كَما تَبَرَّؤُا مِنّا كَذلِكَ يُرِيهِمُ اللهُ أَعْمالَهُمْ حَسَرات عَلَيْهِمْ وَما هُمْ بِخارِجِينَ مِنَ النّارِ.[1]

در مقابل، استكبارپيشگان در پاسخ پيروان كوتاه‌فكر خود منطق شيطان را به كار برده و با اشاره به تسلط نداشتن خود بر آنها، كار خود را در وسوسه و اغواگرى منحصر مى‌كنند.[2] مستضعفان پس از نوميدى از اين مجادله، دستى را كه مى‌بايست در دنيا به سوى خدا دراز مى‌كردند، بلند كرده و عذاب دوچندان را براى آنان مى‌طلبند.[3] پاسخى كه از خداى تعالى