جلوه‌اى از آمادگى ابليس

«فَلَعَمْرِي لَقَدْ فَوَّقَ[1] لَكُمْ سَهْمَ الْوَعِيدِ، وَأَغْرَقَ[2] إِلَيْكُمْ بِالنَّزْعِ الشَّدِيدِ، وَرَمَاكُمْ مِنْ مَكَان قَرِيب».

امام(عليه السلام) به جان شريف خود سوگند ياد كرده و با تأكيد، به نزديك بودن ابليس و آمادگى كامل او براى رها كردن تير كشنده‌اش اشاره مى‌فرمايند‌؛ تيرى كه بر چلّه كمان نهاده شده و از نقطه‌اى نزديك آماده پرتاب است. آن هم از سوى تيرانداز كاركشته‌اى كه پيرى در او اثر نكرده و از زمان حضرت آدم ـ على نبينا و آله و عليه السلام ـ تا امروز تجربه‌ها كسب كرده است، و گستاخانه خداوند را گمراه كننده خود دانسته، و با بى‌ادبى در پيشگاه پروردگار بزرگ بر تصميم قاطع خود در مورد زينت دادن زشتى‌ها براى انسان و گمراه ساختن همه آنها پافشارى مى‌كند:

فَقالَ: «رَبِّ بِما أَغْوَيْتَنِي لاَُزَيِّنَنَّ لَهُمْ فِي الأَْرْضِ وَلاَُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ».[3]

كمك انسان به تحقق خواسته‌هاى ابليس

قَذْفاً بِغَيْب بَعِيد وَرَجْماً بِظَنّ غَيْرِ مُصِيب صَدَّقَهُ بِهِ أَبْنَاءُ الْحَمِيَّةِ وَإِخْوَانُ الْعَصَبِيَّةِ وَفُرْسَانُ[4] الْكِبْرِ وَالْجَاهِلِيَّةِ.