همه آنچه را كه حضرت محمد مصطفى(صلى الله عليه وآله) از سوى خدا آورده‌اند انكار نمايم. (در اين ميان) ديدم درگيرى نظامى با آنان (با همه سختى‌هاى آن) از كشمكش عقاب الاهى آسان‌تر است. و محروميت (از) دنيا نسبت به بى‌بهره بودن (از نعمت‌هاى) آخرت سهل‌تر است».

امام(عليه السلام)، اين مشكل را در جاى ديگر اين‌گونه ترسيم فرموده‌اند:

وَ لَقَدْ ضَرَبْتُ أَنْفَ هَذَا الاَْمْرِ وَ عَيْنَهُ وَ قَلَّبْتُ ظَهْرَهُ وَ بَطْنَهُ فَلَمْ أَرَ لِي فِيهِ إِلاَّ الْقِتَالَ أَوِ الْكُفْرَ بِمَا جَاءَ مُحَمَّدٌ(صلى الله عليه وآله)‌...‌.[1]

به راستى ما چه مقدار براى مظلوميت مولايمان گريسته‌ايم، و همنوا با آن هم راز چاه در دل شب، سرشك از ديدگان فشانده‌ايم؟ اگر در آن روز بوديم، مى‌ديديم چگونه مولاى مظلوممان پس از 25 سال خون دل خوردن، افرادى را در صف مقابل خود مى‌ديدند كه هنوز خاطره حضور آنان در جنگ‌هاى زمان رسول اكرم(صلى الله عليه وآله)، و نبردشان با دشمنان اسلام نزد حضرت مجسّم بود‌؛ ولى اكنون مصداقى روشن از بدفرجامى را به نمايش گذاشته بودند.

و امروز هم برخى بر‌آنند به همه چيز با تساهل و تسامح بنگرند و بگويند اسلام دين رحمت است و با خشونت ميانه‌اى ندارد. اينان شعار «گفتمان و خنديدن به روى همه» را سر مى‌دهند، غافل از آنكه خداى تعالى براى حفظ حريم محبوب، خشم و غضب عليه دشمنانِ خود را در سرشتمان به وديعت نهاده و از عبث منزه است‌؛ از اين رو بايد ضمن برقرار كردن والاترين ارتباط قلبى با دوستان خدا، از حق‌ستيزان به شدت