هشدار داده و مخاطبان را از عواقب بسيار تلخ بى‌توجهى به تهديدهاى خداى تعالى برحذر داشته‌اند.

متأسفانه بايد گفت اين روحيه ريشه‌اى ديرينه داشته و خداى تعالى وجود آن را در تمام امت‌هاى پيشين اين‌چنين بيان فرموده است:

وَما أَرْسَلْنا فِي قَرْيَة مِنْ نَبِيّ إِلاّ أَخَذْنا أَهْلَها بِالْبَأْساءِ وَالضَّرّاءِ لَعَلَّهُمْ يَضَّرَّعُونَ* ثُمَّ بَدَّلْنا مَكانَ السَّيِّئَةِ الْحَسَنَةَ حَتّى عَفَوْا وَقالُوا قَدْ مَسَّ آباءَنَا الضَّرّاءُ وَالسَّرّاءُ فَأَخَذْناهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لا يَشْعُرُونَ‌؛[1] هيچ پيامبرى را به ديارى نفرستاديم مگر اينكه به منظور ايجاد حالت تضرع و توجه قلبى به خداى تعالى آنها را به سختى و گرفتارى مبتلا ساختيم، سپس رفاه و آسايش را جايگزين تنگناها نموديم تا بدان‌جا كه فزونى يافتند،[2] و (با آسودگى خاطر) گفتند: (اين امرى طبيعى است و) پدران ما (نيز همچون ساير انسان‌ها) هم دچار سختى و رنج مى‌شدند، و هم روى رفاه و آسايش را مى‌ديدند (اين بلاها ربطى به قهر و خشم خدا ندارد) به ناگاه آنان را (با دست انتقام) برگرفتيم، در شرايطى كه آنان (كاملا غافل بوده، و) نمى‌فهميدند.

اهميت امر به معروف

همان‌گونه كه امام اميرالمؤمنين(عليه السلام) رها كردن اصل امر به معروف و نهى از