أَوَلَمْ يَسِيرُوا فِي الأَْرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الَّذِينَ كانُوا مِنْ قَبْلِهِمْ كانُوا هُمْ أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَآثاراً فِي الأَْرْضِ فَأَخَذَهُمُ اللهُ بِذُنُوبِهِمْ وَما كانَ لَهُمْ مِنَ اللهِ مِنْ واق‌؛[1] آيا به گوشه‌هاى مختلف زمين سرى نمى‌زنند (و به سير و گشت و گذار در زمين نمى‌پردازند) تا ببينند سرنوشت كسانى كه قبل از آنان مى‌زيستند، چگونه بوده است. آنان نيرومندتر بودند و آثار وجودى‌شان بيشتر بود. خداوند به لحاظ گناهانشان آنها را گرفت و هيچ نگهدارنده‌اى (در مقابل خداوند) براى آنها وجود نداشت».

در اينجا نيز هماهنگى كلام روح‌بخش مولايمان اميرالمؤمنين(عليه السلام) با كلام جاودان پروردگار مهربان،[2] مشام جان را نوازش مى‌دهد. امام(عليه السلام) همچون پدرى مهربان[3] در مورد بى‌توجهى به رخدادهاى اسف‌بار در اقوام گذشته