ديگرى از امور سزاوار تعصّب بر‌شمردند‌؛ چنان كه خداى تعالى آن را از جمله ويژگى‌هاى بهشتيانى دانسته كه براى به دست آوردن آمرزش الاهى پيشى گرفته‌اند:

وَسارِعُوا إِلى مَغْفِرَة مِنْ رَبِّكُمْ وَجَنَّة عَرْضُهَا السَّماواتُ وَالأَْرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ * الَّذِينَ يُنْفِقُونَ فِي السَّرّاءِ وَالضَّرّاءِ وَالْكاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعافِينَ عَنِ النّاسِ وَاللهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ.[1]

و در آيه ديگر با يادآورى آمرزشِ خود، بندگانش را به چشم‌پوشى از خطاكاران تشويق فرموده است:

وَلْيَعْفُوا وَلْيَصْفَحُوا[2] أَلا تُحِبُّونَ أَنْ يَغْفِرَ اللهُ لَكُمْ وَاللهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ.[3]

بررسى آيات كريمه قرآن در اين باب و ارائه دورنمايى گذرا از احاديث بسيار زيبا و گوناگون و اشاره به برخى داستان‌هاى شيرين از سيره پيشوايان بى‌مانند شيعه(عليهم السلام)، در حوصله اين نوشتار نمى‌گنجد‌؛ ولى يادآورى يك نكته مناسب و بجاست: در كنار استدلال‌هاى بسيار رسا و غير قابل خدشه بر حقانيت جانشينان دوازده گانه پاك و معصوم پبامبر خاتم(صلى الله عليه وآله)، سيره و منش آن عزيزان در همه زمينه‌ها ـ از جمله برخورد بسيار محبّت‌آميز و سازنده‌اى كه با خطاكاران و چشم‌پوشى كريمانه ايشان